Hier is ‘ie dan. Zoals beloofd; mijn nieuwe post met een stukje scène uit een verhaal wat ik vrij recent geschreven heb. Ga ik dit echt doen? JA, ik ga dit echt doen. Maar ik vind het doodeng.

Ik ben erg benieuwd wat je ervan vindt. Dus met andere woorden: voel vrij om te reageren 😉

Binnenkort zal een ander stukje volgen.

Liefs,
Sabrina

De bladeren in de bomen ritselen. Het geluid van tsjirpende vogels klinkt luid. De wind waait door haar bruine haren, een heerlijk gevoel. Er gaat niks boven een wandeling door het bos. Ze heeft hier al zeker weken lang naar uitgekeken. Kamperen met de meiden op de berg in het bos.
   ‘Waarom gingen we dit ook alweer doen?’ Kreunt Sarah terwijl ze haar koffer op wieltjes achter zich aan trekt.
   ‘Omdat kamperen leuk is’ antwoord Jessica.
   ‘Omdat vanavond heel veel vallende sterren te zien zijn’ antwoord Lauren.
   ‘En dat natuurlijk’ zegt Jessica.
   Met een glimlach kijkt Nova op naar haar vriendinnen. Ondanks dat ze zo verschillend zijn, zijn ze de beste vriendinnen. ‘Saar, je weet dat we maar één avond gaan kamperen toch?’
   ‘Weet ik’ kreunt Sarah.
   ‘Oké, laat ik Nova’s opmerking anders formuleren…’ Lauren draait zich naar de blondine om. ‘Wat ze bedoelde is, waarom de koffer?’
   ‘Kijk dat jullie nou allemaal zo’n rugzak hebben…’
   ‘Als je wat gezegd had, dan had ik de rugzak van Mike kunnen regelen.’
   Sarah geeft geen reactie, ze is te druk met haar koffer die met een wieltje achter een steentje blijft hangen.
   Een glimlach vormt op Nova haar gezicht. Misschien moet ze het de volgende keer maar direct aan Sarah vragen. Jessica en Lauren kletsen verder. Sarah is druk met haar koffer. En Nikki, Nikki is stil. Ze loopt al de hele tijd voor de groep uit, maar zegt verder niks. ‘Nik, gaat het goed?’
   Bijna betrapt, kijkt Nikki op naar Nova. ‘Natuurlijk’ is haar antwoord kort. ‘Ik hoop alleen dat we snel bij de kampeerplek zijn, m’n rugzak is echt zwaar.’