Amersfoort – 1,5 meter

Ik kan wel zeggen dat ik sinds jaren weren mijn camera uit de kast heb gepakt. Voor ruim 2 jaar heb ik mijn camera links laten liggen. Een verschrikkelijk lange tijd. Zelf kan ik er dan ook niet bij waardoor ik de laatste jaren niet de inspiratie of fut had om te fotograferen.

Maar afgelopen weekend dacht ik ineens: “Ik ga foto’s maken.”
En ik wist ook nog eens wat ik wilde fotograferen. Ik wilde de anderhalve meter samenleving, de invloeden die covid-19 op ons dagelijks leven heeft, proberen vast te leggen. Dus dat wordt straatfotografie, iets wat ik heeeel lang geleden misschien een keer geprobeerd heb, maar verder nooit echt iets mee gedaan heb. Daarnaast lekker ongemakkelijk ook, want wat al mensen mij door hebben. Ik heb dan ook de hele tijd het gevoel gehad dat ik op mijn tenen moest lopen en mij zover mogelijk tegen de gevels van gebouwen moest duwen om niet op te vallen. Achteraf gezien natuurlijk iets wat complete onzin is.

Hier is een kleine selectie van de foto’s die ik gemaakt heb. Of mijn foto’s ook echt de invloeden van covid-19 weergeven zoals in eerste instantie mijn bedoeling is geweest… ik denk het niet. Maar weet je wat; kijk en oordeel zelf;)

Liefs,
Sabrina


Titel: Onbekend

Daar ben ik weer!
Het is alweer even geleden, maar op 7 september (wat zeg ik… dat zijn al bijna 2 maanden!!!) heb ik een stukje van een verhaal online gezet. *Klik hier om terug te gaan naar mijn vorige blogpost*

Onder dit bericht vind je een tweede fragment van het verhaal waar ik de afgelopen maanden aan geschreven heb. Het is nog lang niet af en ik ben er dan ook nog druk mee bezig. Naar een pakkende, spannende, nieuwsgierig makende titel ben ik nog zoekende. (Suggesties zijn welkom 😉 )

Ook dit keer ben ik erg benieuwd naar wat je hier van vindt.
Let me know en tot snel!

Liefs,
Sabrina


   Eenmaal op de parkeerplaats aangekomen kijken de meiden om zich heen.
   ‘Nikki!’ Probeert Nova voor de zoveelste keer die avond, maar wederom klinkt er nog steeds geen reactie.
   ‘Haar auto staat er nog’ merkt Lauren op.
   ‘Zou ze met iemand afgesproken hebben?’ Oppert Sarah.
   ‘Midden in het bos? Dat lijkt me stug’ reageert Lauren snel.
   Jessica kijkt een beetje verloren om zich heen ‘Het zou kunnen toch? Misschien met die jongen waar ze de laatste tijd zo geheimzinnig over doet.’
   Wat er precies aan de hand is, is Nova niet duidelijk. Wat ze wel weet is dat dit absoluut niet goed is. Ze wilt het niet toegeven, zeker niet aan de meiden, maar ze voelt het aan alles. ‘Moeten we iets doen? Haar ouders bellen? Onze ouders bellen? Of Jason…’ dat laatste zegt ze voorzichtig voordat de meiden weer denken dat haar crush op hem nog niet over is.
   ‘Voor hetzelfde geld haalt ze weer eens een grap met ons uit.’ Lauren slaat haar armen over elkaar. ‘Ik denk dat we ons niet gek moeten laten maken. Weten jullie nog die keer dat ze ons had opgesloten in dat lokaal op school…’
   ‘Of die keer dat we met z’n vijven naar het strand gingen en ze bewust niet getankt had waardoor we op de terugweg met een lege tank kwamen te zitten’ vult Jessica aan.
   ‘Of toen met kerst, dat ze alle naamlabels van onze cadeaus had verwisselt’ het is Sarah.
   Ja, daar kan Nova ze geen ongelijk in geven. Ze weten allemaal dat Nikki graag een geintje met hun uithaalt. En die geintjes kunnen altijd heel erg uit de hand lopen. Misschien moet ze dat nare gevoel in haar buik maar gewoon negeren. Nikki’s auto staat hier tenslotte nog en haar spullen lagen nog op het kamp. De meiden hebben gelijk, dit alles schreeuwt om een grap van Nikki. ‘Oké, oké… Ja, Nikki houdt ons inderdaad vaak graag voor de gek.’

REVIEW: Fotofabriek – Retroprints

[Let op: deze post is in samenwerking met Fotofabriek]

Vorige week vrijdag lag mijn lang verwachtte pakketje van Fotofabriek in de brievenbus! Of nou ja lang verwachtte, het heeft ongeveer 2 dagen geduurd voordat ik de foto’s in huis had. Dus lang mag ik het eigenlijk niet noemen.

Precies twee weken geleden ben ik door Fotofabriek benaderd met de vraag of ik hun retroprints wilde testen en daar een stukje over op mijn blog wilde plaatsen. Natuurlijk wil ik dat! Super leuk! Maar poeh, welke foto’s ga ik afdrukken! Keuzestress!

De set die ik mocht uittesten is de Retroprints. 8 foto’s, met een afmeting van 10,2 x 12,7 cm (staand) voor slechts € 4,99.

Nadat ik een selectie van 8 foto’s gemaakt had ben ik naar de site van Fotofabriek gegaan. Belangrijk weetje: Om je foto’s uit te kiezen en af te drukken heb je niet perse een account nodig. Het is wel aan te raden, want mocht je nou onderbroken worden of een grotere opdracht willen afdrukken waar je meer tijd voor nodig hebt dan kan je deze opslaan om vervolgens later weer mee makkelijk verder te gaan.

Het uploaden van de foto’s is erg makkelijk – kind kan de was doen.
Je kan er voor kiezen om de foto’s vanaf je computer/laptop te uploaden, maar het is ook mogelijk om foto’s vanaf je Facebook of Instagram account te importeren. (Het koppelen van je account is heel simpel).

Er bestaat de mogelijkheid om je foto’s nog te voorzien van een leuke/passende tekst, decoratie of kies voor een kleurrijke achtergrond. Zelf heb ik er voor gekozen om het simpel te houden.

Misschien niet heel verrassend, maar ik heb 6 zwart wit en 2 kleuren foto’s door Fotofabriek af laten drukken. Nou vraag je je vast af, waarom ik niet alles zwart wit heb gedaan. Dat komt omdat ik heel benieuwd was naar de kwaliteit van de kleur foto’s.

GOED, de foto’s lagen vorige week vrijdag dus in de bus. Het was alleen al super cool om de naam van mijn blog op de envelop te zien staan! Ik was echt heel benieuwd naar de foto’s! Toen ik de stevige envelop open maakte was ik blij verrast. De foto’s zaten kleurig verpakt in het plastic. Ik werd nog meer verrast toen ik de foto’s uit de verpakking haalde. Zijn dit mijn foto’s?!



Waar ik had verwacht dat de foto’s op het bekende fotopapier gedrukt zouden worden, van dat papier wat ik de loop der tijd gaat omkrullen, was het tegendeel waar. De foto’s van de Retroprints worden afgedrukt op een soort kartonachtig papier. Heel gaaf en heel mooi! Want het geeft je foto’s niet de standaard fotolook die je verwacht. Ik vind juist dat het de foto’s er luxer uit laat zien. Zoals de kaarten die je bijvoorbeeld bij een museum, tentoonstelling of expositie kunt kopen. (Dus ik zeg het nog eens; ZIJN DIT MIJN FOTOS?!)

De foto’s hebben een soort polaroidachtig uiterlijk. De balans en helderheid van de kleuren (dit geld zowel voor de zwart wit als voor de kleur foto’s) zijn prachtig. Ik denk dat de foto’s ook zeker (mede dankzij de witte rand) mooi in een fotolijst zullen staan.

Naast foto’s afdrukken kan je bij Fotofabriek ook een fotoboek maken.
En ik zal eerlijk zijn, na deze Retroprints ben ik wel heel erg nieuwsgierig geworden naar hun fotoboeken. Wie weet, wordt vervolgd? ;P

Je fotoproducten afdrukken bij Fotofabriek is in ieder geval een aanrader!


Liefs,
Sabrina

Belofte maakt schuld

Hier is ‘ie dan. Zoals beloofd; mijn nieuwe post met een stukje scène uit een verhaal wat ik vrij recent geschreven heb. Ga ik dit echt doen? JA, ik ga dit echt doen. Maar ik vind het doodeng.

Ik ben erg benieuwd wat je ervan vindt. Dus met andere woorden: voel vrij om te reageren 😉

Binnenkort zal een ander stukje volgen.

Liefs,
Sabrina


De bladeren in de bomen ritselen. Het geluid van tsjirpende vogels klinkt luid. De wind waait door haar bruine haren, een heerlijk gevoel. Er gaat niks boven een wandeling door het bos. Ze heeft hier al zeker weken lang naar uitgekeken. Kamperen met de meiden op de berg in het bos.
   ‘Waarom gingen we dit ook alweer doen?’ Kreunt Sarah terwijl ze haar koffer op wieltjes achter zich aan trekt.
   ‘Omdat kamperen leuk is’ antwoord Jessica.
   ‘Omdat vanavond heel veel vallende sterren te zien zijn’ antwoord Lauren.
   ‘En dat natuurlijk’ zegt Jessica.
   Met een glimlach kijkt Nova op naar haar vriendinnen. Ondanks dat ze zo verschillend zijn, zijn ze de beste vriendinnen. ‘Saar, je weet dat we maar één avond gaan kamperen toch?’
   ‘Weet ik’ kreunt Sarah.
   ‘Oké, laat ik Nova’s opmerking anders formuleren…’ Lauren draait zich naar de blondine om. ‘Wat ze bedoelde is, waarom de koffer?’
   ‘Kijk dat jullie nou allemaal zo’n rugzak hebben…’
   ‘Als je wat gezegd had, dan had ik de rugzak van Mike kunnen regelen.’
   Sarah geeft geen reactie, ze is te druk met haar koffer die met een wieltje achter een steentje blijft hangen.
   Een glimlach vormt op Nova haar gezicht. Misschien moet ze het de volgende keer maar direct aan Sarah vragen. Jessica en Lauren kletsen verder. Sarah is druk met haar koffer. En Nikki, Nikki is stil. Ze loopt al de hele tijd voor de groep uit, maar zegt verder niks. ‘Nik, gaat het goed?’
   Bijna betrapt, kijkt Nikki op naar Nova. ‘Natuurlijk’ is haar antwoord kort. ‘Ik hoop alleen dat we snel bij de kampeerplek zijn, m’n rugzak is echt zwaar.’


Test foto’s

Jullie raden nooit wat ik vandaag gedaan heb!
Sinds tijden, maanden en misschien wel sinds jaren heb ik weer eens met een fototoestel foto’s gemaakt. (Los natuurlijk van de foto’s de ik bijna dagelijks maak met mijn mobiel)
CANON COPYRIGHT
Mijn tante heeft voor haar vakantie een nieuwe compacte (echt simpele) camera gekocht. Het was aan mij om deze te testen en in te wijden. Een wandelingetje naar de supermarkt (meteen een goede training voor mijn knie) leek mij hier een goed moment voor. 

Zo stiekem mogelijk heb ik een aantal voorbijgangers geprobeerd te fotograferen. En dat was best eng. Wat als ze mij door hadden? Gelukkig is de nieuwe camera van mijn tante maar een klein ding dus valt hij niet zo op. Heel nonchalant met de camera in mijn hand de lens naar achter gericht. Het resultaat: Te veel lucht, te weinig persoon.

Het was zeker wel te merken dat ik al een tijdje geen echte camera meer in handen heb gehad. Sommige dingen verleer je niet, maar inspiratie en (in)zicht. Ja… dat was wel een dingetje. Ik denk dat ik uiteindelijk toch wel iets van 100 foto’s gemaakt heb.

Zie hieronder de paar testfoto’s die mijn strenge keuring zijn doorstaan. (En zelfs dan ben ik er nog niet helemaal tevreden over.

Liefs,
Sabrina

—————————————————————————————————————————————

Hallo, hier ben ik

Hallo allemaal,

Hier ben ik weer. Kennen jullie mij nog?
Wauw, dit is lang geleden… Veel te lang om precies te zijn.
De afgelopen jaren, ja zo lang is het al geweest, heb ik een beetje met het schrijven gestruggled. De woorden kwamen niet lekker uit mijn vingers. Dat was frustrerend, is het eigenlijk nog steeds wel een beetje. Zeker voor iemand waarvoor schrijven de lust en leven zijn.

Beeld je maar eens in; het geen wat je het allerliefste doet lukt op eens gewoon niet meer. Hoe hard je ook je best doet; het gaat gewoon niet. En ik kan jullie vertellen dat is echt verschrikkelijk. Het was alsof ik een stukje van mezelf kwijt was.

De laatste 6 maanden heb ik wegens een knieblessure plots meer tijd dan ooit. Dankzij het COVID-19 virus werd mijn afspraak in het ziekenhuis afgezegd en de start van mijn behandeling uitgesteld. Niet heel fijn, want daardoor is er aardig wat in de soep gedraaid. Letterlijk. Natuurlijk begrijp ik waarom alles werd uitgesteld, maar fijn is anders. Uiteindelijk hadden mijn heup, bekken en rug er ook onder te leiden en heb ik nog een lange weg naar herstel te gaan. Gelukkig wordt ik goed begeleid door mijn fysiotherapeuten. Dus ja, genoeg tijd om te schrijven en misschien zelfs over te schrijven zou je zeggen. Toch?

De afgelopen 6 maanden heb ik niet stil gezeten. Nou ja figuurlijk dan, want zolang ik niet in het ziekenhuis terecht kon werd mij aangeraden het rustig aan te doen. Dus wat ik eigenlijk probeer te zeggen is dat ik als schrijver niet stil heb gezeten. Daar waar ik misschien wel jaren al met een schrijversblok en een te kort aan inspiratie struggle kreeg ik tot mijn verbazing nu ineens wel woorden op papier. Het ging aardig vlot en de stukken zijn nog aardig ook! Bizar gewoon…

Omdat ik zo lang niks van mij heb laten horen vind ik dat ik jullie wat verschuldigd ben. Daarom zal ik de komende dagen stukjes/scènes posten van de teksten die ik de afgelopen periode geschreven heb. DOOOOOOOOOODENG!!! Maar ik ga het doen; beloofd!

Tot snel! (De volgende post zal morgen al volgen)

Liefs,
Sabrina

Nieuwe Look

Precies 10 dagen geleden, op 10 oktober, ging ik naar de kapper. De knipbeurt zelf stelt meestal niet zo veel voor; puntjes, meer niet. TENZIJ het echt nodig is. Wat bij mij altijd het meeste tijd in beslag neemt is het verven. Dan weer lichter, dan weer donkerder, een keer rood, gekleurde plukjes, een veertje hier een veertje daar, noem maar op.

Meestal speur ik van te voren het internet af opzoek naar leuke ideeën voor een nieuw model of andere kleur. Daarnaast kijk ik ook altijd naar de foto’s die mijn kapper, Nanny’s HariDo, post op Facebook en Instagram. Dit keer kwam ik uit bij rosé blond. Maar ja was dat wel mogelijk met mijn haar? Mijn haar had veel blond aan de onderkant, als ik het mij goed herinner was ik toen voor een balayage gegaan, maar het zou zo ook maar een ombre kunnen zijn geweest…

Rosé is wat ik mij in mijn hoofd haalde. Daarbij geen idee of het mogelijk was. En hoe wilde ik het nou precies? Het hele haar of plukjes hier en daar? Of wilde ik al dat blonde wat ik had rosé blond hebben? Wat wel duidelijk was is dat ik totaal nog geen idee had hoe ik het wilde hebben, het enige wat ik wist wat de kleur. En dan wist ik nog niet eens zeker of het met mijn donkere haar (met blonde onderkant) mogelijk was…

In plaats van telefonisch een afspraak te maken besloot ik om even bij mijn kapper binnen te stappen. Zo kon ik vragen naar de mogelijkheden, konden zij zien waarmee ze moesten werken en kon er makkelijker worden inschatten hoeveel tijd de klus in beslag zou nemen (indien dit natuurlijk mogelijk was). Inmiddels stond er een mapje “Ideeën voor kapper” op m’n telefoon waar allerlei toffe roze-achtige kapsels in stonden.


Om 08.30 uur liep ik op 10 oktober de salon in. Toch wel met een enig onderbuik gevoel. Inmiddels was voor mij duidelijk dat ik niet mijn hele haar roze wil de hebben, dat was misschien toch wel iets té drastisch, maar ging ik dit echt doen? Na nog een kort overleg met mijn kapper werd mijn haar goed door geborsteld waarna de ontkleuring er werd ingezet. De blonde plukken werden zorgvuldig uitgezocht en hoog ingezet met ontkleuring. Langzaam maar zeker werd mijn haar één grote folie bos. De overige blonde plukken werden ingesmeerd met een vloeibare, bijna waterige, bruine haarverf die gelijk was aan mijn eigen kleur. Ik geloof dat ik bijna een uur met de ontkleuring in m’n haar heb gezeten, misschien zelfs wel langer…

Terwijl ik met zo’n dertig folies in m’n haar zat liet de kapper mij de tube met roze verf zien die hij zou gaan gebruiken. De verf was best wel roze, ik denk dat je de kleur wel kan vergelijken met fuchsia roze. Das best heftig, niet waar? Nou dat vond ik in ieder geval wel. De kapper bood toen aan om te kijken of hij de kleur wat zachter kon krijgen. Dit werkte helaas averechts. De kleur in zijn mengschaaltje kleurde stoplicht rood. Oeps.. Dan toch maar voor fuchsia roze!

Na het uitspoelen van de ontkleuring was het tijd voor de roze verf. Het ging om kleuring uit een tube, die tot ongeveer 8 weken in je haar blijft zitten. De opgelichte plukken werden uit mijn natte donkere haarbos geplukt en één voor één ingesmeerd met de fuchsia roze verf. Nadat de roze verf lang genoeg in mijn haar had gezeten werd het er uitgespoeld en volgde een beschermend haar conditioner van Olaplex. (Zowel de ontkleuring als de bruine en roze haarverf waren ook met een formule van Olaplex gemengd om zo mijn haar tijdens de verfbehandelingen te beschermen.)

Toen ik eenmaal weer met een handdoek om mijn schouders in de kappersstoel zat bekeek ik mijn haar in de spiegel. Tussen al dat natte bruine haar zaten alle roze plukken bij elkaar geplakt. Zo ontzettend roze dat ik dacht: “O mijn hemel, wat heb ik nu gedaan…’
Het was niet echt spijt wat ik voelde, maar het was wel OVERduidelijk dat ik moest wennen aan mijn nieuwe look. Gelukkig ging dat sneller dan gedacht. Na ruim vijf uur liep ik super blij met roze lokken de salon uit. (Ja! Ik heb daar ruim 5 uur lang in de kappersstoel gezeten).

Helaas is deze rosé kleur niet permanent, wat betekent dat hij langzaam maar zeker met iedere wasbeurt wat minder zal worden. Maar gelukkig zijn daar de gekleurde haarmaskers die door mijn kapper verkocht worden. Het is een tube van het door hun veel gebruikte merk CHI. Van dit kleurenmasker hoef ik één keer in de week, maar een heel klein beetje toe te voegen aan mijn (witte) conditioner. Er moet een weegschaal bij aan te pas komen en er zit wellicht wat tijd in, maar het helpt mij wel om de rosé kleur te behouden 🙂

Voor iedereen die benieuwd is naar welke kapper ik ga.
De oplettende lezer is de naam misschien al opgevallen, de kapper waar ik mijn haar altijd laat knippen en verven heet Nanny’s HairDo (voorheen bekend als Haarmode Nanny). Deze salon zit op het Neptunusplein en is van dinsdag t/m zaterdag geopend. Nanny’s HairDo is een gezellige salon, waar ze naast haar producten ook nog hele leuke sieraden en andere accessoires verkopen. Wat ik zelf heel fijn vind aan deze salon is dat ze werken met een vast team die al jaren met elkaar werken. Daarnaast hangt er een echt ‘huiskamergevoel’.

Nanny’s HairDo online:
Website: www.NannysHairDo.nl
Instagram: Nannys_HairDo
Facebook: Nanny’s HariDo
Twitter: @HaarmodeNanny

Tot slot heb ik natuurlijk nog de foto’s van mijn verfresultaat 😉
Armand, nogmaals heel erg bedankt voor deze nieuwe look!


Goed dit was het voor. Tot de volgende keer!

Liefs,
Sabrina

Pe-pe-pepernoot

Het is bijna een maand geleden dat ze hun deuren hier in Amersfoort opende.
Middenin het centrum, in de Riddergang, bij het Sint Jorisplein.
Ik heb het natuurlijk over dé Van Delft Pepernotenfabriek pop-up shop.
Hét pepernoten walhalla!


Ze hebben hier echt zo veel smaken pepernoten dat het gewoon weg onmogelijk is om met één zak de winkel te verlaten. Naast de ‘gewone’ chocolade pepernoten, hebben ze hier nog veel meer. Dit jaar komen ze zelfs met 15 nieuwe smaken!! Er is echt voor ieder wat wils. Maar dan kan ook niet anders al je keuze hebt uit MEER DAN 50 SMAKEN!!!

Ik denk dat het inmiddels twee jaar geleden is dat ik voor het eerst een Van Delft Pepernotenfabriek winkel binnen liep. Het was in Maastricht. Met twee smaken pepernoten verliet ik toen de winkel. Framboos en Yoghurt.

Dit keer is de verleiding wel heel groot. Deze winkel is praktisch om de hoek. Maar ik, een gigantische zoetekauw, ben sterk genoeg om al dat lekker te weerstaan, of toch niet… Inmiddels heb ik deze pepernotenhemel al drie keer bezocht. DRIE keer! Als ik nou iedere keer met één zakje pepernoten de winkel had verlaten was dat natuurlijk nog niet zo’n ramp geweest. Echter ben ik iemand zonder zelfcontrole, iemand die dol is op zoets (en iemand die waarschijnlijk tegen de tijd dat Sinterklaas met zijn stoomboot in Nederland aankomt geen pepernoot meer kan zien).

Tijdens mijn eerste bezoek kocht ik drie zakken pepernoten, waar ik dan een zakje gewone kruidnoten bij cadeau kreeg! Ik kocht pepernoten met appeltaart-, kokos- en tiramisusmaak. Deze laatste waren een cadeautje voor mijn vader.

En jawel, de volgende dag stond ik weer in de winkel. Dit keer verliet ik de winkel met stroopwafel, truffel-kaneel en drop (met een gratis zakje gewone kruidnoten). Drop? Ja, drop! (Ik ben gewoon heel nieuwsgierig naar hoe ze smaken. Nee, ik heb ze nog niet geproefd).

Twee weken later was het dan tijd voor mijn derde bezoek.
Voor mijn moeder kocht ik glutenvrije pepernoten (ja die hebben ze ook). Als ik eerlijk ben vind ik ze niet echt op pepernoten lijken, ze zijn namelijk toch wel een stukkie groter. Ik hoop dat ze net zo smaken als de ‘gewone’ pepernoot. Ook kocht ik nog een zakje stroopwafel en een zakje caramel zeezout (beide cadeautjes). Voor mij zelf nam ik nog een zakje Blueberry pie. Het liefst was ik de winkel uitgelopen met een zakje tompouce pepernoten, maar helaas deze lagen niet in de winkel. Ook in de webshop kon ik ze niet vinden… Ik denk dat ik na dat laatste bezoekje de winkel zeker nog wel zeker tien keer (als het niet meer is) bezocht. Meerdere malen heb ik aan medewerkers gevraagd of de tompouce pepernoten al in de winkel lagen.
“Eind deze week krijgen we weer nieuwe smaken” – “Eind volgende week komen er weer nieuwe smaken”

Op de Facebookpagina van Van Delft De Pepernotenfabriek had ik een bericht voorbij zien komen dat de pepernoten met tompouce-smaak eind deze week in de winkel zouden moeten liggen. Dus bracht ik vandaag wederom een bezoek aan het pepernoten walhalla. Ik vermoedde dat de pepernoten roze zouden zijn en startte mijn zoektocht in de winkel. Overal stonden zakken met zure matten en framboos. Lagen de tompouce pepernoten dan nog steeds niet in de winkel. Plots viel mijn oog de onderste plank van de stelling. Ja, daar lagen ze dan eindelijk! EINDELIJK!

Inmiddels heb ik mijn zakje met tompouce pepernoten geopend.
Ze ruiken niet anders dan de gewone pepernoot. En de smaak? Ze zijn lekker! Al vind ik de smaak wel moeilijk te omschrijven. Ze smaken inderdaad naar tompouce, maar of het nou alleen het roze is van de tompouce of de hele tompouce is die ik proef, daar ben ik nog niet helemaal over uit. Maar dat maakt ze zeker niet minder lekker! Mocht je denken; “Tompouce pepernoten, want een vreemde combi…” Ze zijn ECHT een aanrader!!! Me = Happy 🙂

Voor de liefhebbers die graag een bezoekje aan zo’n prachtige pepernotenwinkel van Van Delft willen brengen. In de volgende steden zijn er al pop-up stores geopend;
– Almere
– Arhnem
– Breda
– Den Bosch
– Deventer
– Eindhoven
– Emmen
– Enschede
– Groningen
– Harderwijk
– Hilversum
– Leiden
– Lelystad (Bataviastad)
– Maastricht
– Middelburg
– Nijmegen
– Rotterdam
– Utrecht
– Veenendaal
– Venlo

Zoals jullie hierboven kunnen zien is het al een aardig lijstje. En iedere dag komen daar weer nieuwe winkels bij! Dit lijstje vind je onderaan deze post.

En als je denkt dat ze alleen pepernoten verkopen, dan heb je het mis. Je kan hier ook terecht voor verschillende taaitaai producten!

Naast een lijstje van de winkels heb ik natuurlijk ook geprobeerd om een zo compleet mogelijk lijstje met de smaken te maken die ze verkopen.

Weet je wat misschien nog wel het allerleukste is? Ze hebben in de winkel een grote tafel staan met kommen, potten of schaaltjes gevuld met pepernoten. Ieder kommetje, schaaltje of pot heeft een andere smaak die geproefd kan worden! (Mocht je nieuwsgierig zijn naar een smaak, maar vind je hele zak toch nog wat spannend, dan kan je altijd een pepernoot proeven).

Liefs,
Sabrina

P.S.
Hieronder het lijstje dat ik gemaakt heb van alle smaken pepernoten die tot nu toe in de Van Delft Pop-up Stores te krijgen zijn. NOTE: Er worden elke week nog steeds nieuwe smaken bekend gemaakt!

Lijst met smaken

Mysterieus Pakketje

Het begon allemaal afgelopen maandag, 18 September 2017.
Aan het begin van de middag ontving ik in mijn PostNL app de melding dat er een pakketje voor mij klaar stond. Het zou de volgende dag tussen 12.00 uur en 14.00 uur bezorgd worden.

Mijn eerste reactie was “Huh? Maar ik heb toch helemaal niks besteld…”
Ik controleerde mijn mail en had inderdaad geen bestellingen staan die ik nog moest ontvangen.
Had ik dan meegedaan aan wedstrijden? Nee, voor zover ik wist niet meer. Ik had nergens bericht van gekregen dat ik wat gewonnen had. Ik had aan niemand mijn adresgegevens doorgegeven. Hoe kon dit?

Uit enige verbazing plaatste ik een post op Facebook.
Waar direct aan aantal vrienden op reageerden.
“Misschien een foutje van PostNL?”
“Wellicht een verrassing”
“Kijk je uit? Er gaan de laatste tijd hele rare verhalen rond over pakjes die afgeleverd worden maar dan ineens weer opgehaald worden…”
“Is het niet toevallig een melding van een pakket die je eerder hebt ontvangen? Dat had ik een tijd terug in elk geval..”
“Misschien hebben ze je verhaal over haarproducten wel gelezen ;)”

De derde reactie was ook, voor heel even, door mijn hoofd geschoten. Maar hoe groot is de kans dat dat gebeurd? Ja… aan de andere kant, je weet maar nooit.

Ondertussen deed ik een poging om de afzender te Googlen. CPD. Ik had werkelijk geen idee wie het was, waar het voor stond. Het adres deed mijn wenkbrauwen alleen maar meer fronzen. Ik kwam namelijk uit bij het hoofdkantoor van L’oréal in Hoofddorp. Wat kon dit pakketje toch zijn? Zou het echt zo’n ‘nep’ pakket zijn?

Ik had besloten om het pakket toch aan te nemen. Klopte het niet? Dan kon ik het linea recta naar het postkantoor om de hoek brengen voor een retourtje.

Goed… Vandaag heb ik het pakketje in ontvangst genomen.
Bij openen ging ik als eerste direct opzoek naar een papier. Een factuur, een retourformulier. Ik was opzoek naar bewijs van een bevestiging dat het goed zat of wellicht hartstikke fout was. Ik kan jullie vertellen dat ik opgelucht adem haalde toen ik de toch wel zware door openmaakte. Ik citeer:

“Gefeliciteerd!
U bent de gelukkige winnaar van een Loving Blends Avacado Karité pakket!
Veel plezier ervan!
Het Garnier – Nutrisse team”

In de doos zat een zwart tasje wat met een strik was dichtgebonden. In grote letters stond er L’Oréal Paris op het tasje. In het tasje zelf zat een Avacado Olie en Karité Boter shampoo, conditioner én haarmasker van Garnier’s Loving Blends.


Wat een grap! Ik was gewoon één van de winnaars!
Het was zooo lang geleden dat ik hier aan had deelgenomen, dat ik het niet meer wist. Maar wees eerlijk, je verwacht ook niet dat je iets zult winnen. Ik niet tenminste. Meestal doe ik mee onder het mom van “Niet geschoten is altijd mis”.

Na het bestuderen van de producten schoot ik in de lach. Een tijdje terug had ik een oproep op Facebook geplaatst meet daarin de vraag of mijn vrienden een goed middel wisten tegen pluis haar (vandaar ook die ene reactie 😉 ). En wat denk je… Deze Loving Blends shampoo, conditioner en haarmasker zijn voor zeer droog of pluizig haar! Wat een toeval! Haha!

Ik wil L’oréal Paris en Garnier hartelijk bedanken voor deze verrassing! Ik ben er erg blij mee en kijk er naar uit de producten uit te proberen. (Ik voel een nieuwe post aan komen ;))

Tot de volgende keer lieve lezers!

Liefs,
Sabrina

Egyptisch Goud Randje

Bijna drie weken geleden, dinsdag 29 Augustus om precies te zijn, was het dan eindelijk zover.
Om 10.00 uur zaten we in de auto op weg naar Leiden.

Het Rijksmuseum van Oudheden.
Niet een heel groot museum, maar ook niet heel klein.
Een museum van drie verdiepingen.
Het museum met een prachtige collectie aan Egyptische artefacten.

Al jaren stond dit museum op mijn lijstje van plekken die ik graag wil bezoeken. En dat heeft niet zomaar een reden. Zoals velen van jullie misschien al weten ben ik dol op geschiedenis. Altijd al geweest. Maar ik heb echt een zwak voor het oude Egypte. De piramides, Farao’s en hiërogliefen. Ik heb er een enorme fascinatie voor. Wat zou ik graag terug in de tijd willen reizen om een kijkje te kunnen nemen in dat prachtige oude Egypte.

Ik heb mijn liefde voor het oude Egypte niet altijd gehad. Tijdens mijn jaren op de middelbare school had ik helaas alleen in mijn eerste twee jaar geschiedenis. Die lessen werden gegeven door een lerares die een passie had voor Egypte en alles wat daar bij hoorde. Bijna iedere les ging dan ook wel over Egypte.  Zelfs zo vaak dat het bij mij mijn neus uit kwam (iets wat ik me nu natuurlijk niet meer kan voorstellen). Ik kan mij nog goed herinneren dat ik ooit een keer dacht; “Weer dat stoffige Egypte…”
Of ik mijn liefde voor deze indrukwekkende geschiedenis van het leven rond de Nijl aan mijn docente van toen de danken heb, ik weet het niet… Ik ontdekte de Farao’s, piramides en de rest ergens in mijn derde of vierde schooljaar. We moesten toen een spreekbeurt houden. Met dank aan mijn moeder kwam ik op het idee om mijn spreekbeurt over Toetanchamon (de jongste Farao (tot nu toe ontdekt) ooit) te houden. Wauw wat vond ik dat geweldig! Ik had collage’s gemaakt en had een spreekbeurt van, volgens mijn klasgenoten, té veel kantjes. Maar ik kon er geen genoeg van krijgen.

Toen in 2012 de speciale tentoonstelling van Toetanchamon, die de hele wereld over reisde, zijn stop in Nederland maakte kon mijn geluk niet meer op. Dit was mijn kans om de schatten, sarcofaag en hét dodenmasker waar ik ooit over vertelde te zien. Helaas heb ik de tentoonstelling nooit bezocht…


Maar gelukkig hebben we in Leiden het Rijksmuseum van Oudheden. Het museum van Nederland met een vrij grote Egyptische collectie. En deze zomer was dan eindelijk het moment dat ik deze mooie schatten uit het verre verleden mocht aanschouwen. Het is moeilijk te geloven dat de stukken die ik in Leiden gezien heb duizenden jaren oud zijn. Hoe hebben de mensen die dingen toen ooit kunnen maken? Hoe maakten zij in vredesnaam die grote piramides?! Het materiaal waar deze van zijn gemaakt wegen zeker wel tonnen!

Dit museum had voor mij een aantal highlights:
* De tempel in de hal.
* Een stuk van een tombe met een gat in de wand, gemaakt door grafrovers.
* Dat de meeste stukken gewoon in open lucht stonden, een deel is maar afgeschermd
door glas.
* De verschillende sarcofagen, prachtig versierd met hiërogliefen in allerlei kleuren.

Het was een vrij fris bezoek. Reden hiervoor is dat het o.a. bij de Egyptische tentoonstelling continu 19 graden Celsius is. Dit geld ook voor een aantal andere ruimtes van het museum.

Het Rijksmuseum van Oudheden is zeker een aanrader! Afgezien van de prachtige zalen die gevuld zijn met Egyptische schatten, hebben ze ook een aantal andere mooie tentoonstellingen. Al steekt voor mij de Egyptische er met kop en schouders boven uit.

Tot slot heb ik nog een paar foto’s. Of nou ja… eerlijk gezegd zijn het er iets meer dan een paar…

Tot de volgende keer!

Liefs,
Sabrina