Inspiratie…loos

~ Sabrinadiana ~ Een reactie plaatsen

Het is hier stilt geweest.
Veel te lang.
Veel langer dan de bedoeling is geweest.
8 maanden heb ik niks laten horen…

8 maanden en 20 dagen om precies te zijn…
Zoals ik al zei, het was niet mijn bedoeling. En dat kan ik nu wel blijven roepen, maar daar hebben we helemaal niks aan. Maar ik kan jullie wel vertellen hoe het komt, al weet ik eerlijk gezegd niet of het heel interessant zal zijn…

Normaal gesproken was iedere prikkel, hoe klein dan ook, direct een bron voor inspiratie. Ik zag overal wel iets in om over te schrijven. Mensen op straat, Madeliefjes in het gras, een reclameposter of tv-programma’s – het zijn een aantal dingen die de schrijver in mij prikkelde. Gedurende de winter werd dit steeds minder, met als gevolg dat ik geen woord op papier kreeg. Zowel voor mijn blog als voor mijn verhalen. Tsjaa, das flink balen. Frustrerend zelfs. Maar ik had hoop, hoop dat ik weer inspiratie zou vinden. Hoop dat ik weer woorden op papier zou krijgen.

Langzaam maar zeker gebeurd dit weer. Sinds anderhalve maand ben ik weer aan het schrijven. Het is niet veel, maar beetje bij beetje ga ik er weer komen. Dat wil ik! Want ja, de posts hier (en mijn verhalen) zullen zich niet zelf schrijven.

Hier ga ik het voor nu bij laten.
Deze post is dan wel niet zo bijzonder, maar ik wilde jullie even laten weten dat ik er nog ben. Dat ik LiefsSabrina.nl niet ben vergeten 😉

Tot binnenkort!

Liefs,
Sabrina

Piet & Sint

~ Sabrinadiana ~ Een reactie plaatsen

Sinterklaas heeft ons land inmiddels al weer even verlaten, iedereen zal ondertussen druk bezig zijn met de voorbereidingen voor Kerst. Toch wil ik toch nog even terugkomen op de gezellige Sinterklaasperiode. Dit jaar is Sinterklaas voor mij voorbij gevlogen. Zo jammer, want ik vind dit altijd één van de gezelligste tijden van het jaar. Het enige wat ik zo ontzettend jammer vind aan deze periode is de commotie die Piet met zich meebrengt.

Voordat jullie denken dit is weer een bericht van een voor- of tegenstander, ik kan jullie nu al vertellen dat ik tot beiden niet behoor. Normaal hou ik me hierover stil, laat ik het aan mij voorbij gaan. Waarom? Omdat ik van mening ben dat er andere dingen in de wereld spelen die belangrijker zijn en onze aandacht meer nodig hebben. ‘Waarom kunnen we ons niet zorgen maken om de dingen die echt onze prioriteit (meer) nodig hebben? Een wereld die zo rijk is, maar zoveel armoede kent. Een wereld vol voedsel en toch zijn er mensen die hongerlijden. Oorlog, vluchtelingen, terreurdreigingen, de grote veranderingen die er staan te gebeuren in Amerika. Noem zo maar op, het zijn er veel te veel. En wij, wij maken ons druk om het uiterlijk van één van Nederlands beste kindervrienden…’

Ik piet nu al jaren, dat heb ik altijd bruin gedaan. En als ik eerlijk ben vind ik dit ook de fijnste manier om te pieten. Op deze manier ben je namelijk echt onherkenbaar. Hoe ik dat weet? Daar zullen jullie zo achterkomen. Wat ik nog wel even duidelijk wil maken is dat deze post niet verder gaat over waarom wel of geen bruine of gekleurde pieten. Daar hebben we al genoeg voor- en tegenstanders van.

Door de jaren heen heb ik veel verschillende soorten pieten neer mogen zetten. Dit kwam met name door mijn werk in een dierentuin. Zo was ik o.a.;
– Gewoon Piet
– Jellowpiet (Voostelling met de mascotte)
– Coördinatiepiet
– Sportpiet
– Muziekpiet
– Pakjespiet – Verliefd
– Pakjespiet – Ziek
– Pizzapiet

2011: Jellowpiet

2011-jellowpiet

2012: Sportpiet



2013: Muziekpiet & Gewoon Piet

 

2015: Verliefde Pakjespiet

 

2016: Pakjespiet, Zieke Pakjespiet & Gewoon Piet

Intocht:


Grote Sinterklaasfeest – Zieke Pakjespiet:

Foto van DierenPark Amersfoort

Sinterklaasfeest PV – Pakjespiet:


(Gewoon) Piet:


Pizzapiet:

Zoals jullie op de foto’s kunnen zien ben ik inderdaad ook een groene piet geweest. En voordat alle voorstanders van onze bruine Piet daar over vallen; er is een verklaring voor dat ik een groene Pakjespiet was.

Ik zal eerlijk met jullie zijn, het was even slikken toen ik hoorde dat ik met het grote Sinterklaasfeest een groene piet zou worden. Maar piet was niet zomaar groen. Pakjespiet alias Ziekepiet of Zielepiet was groen van ellende. Ze was ziek omdat ze de avond ervoor
iets verkeerds gegeten had. Een pepernoot die achteraf toch geen pepernoot bleek te zijn. Een keutel… Dokterpiet schoot te hulp, dit kon een zeer ernstige zaak zijn. Hulp van de kinderen werd ingeroepen, d.m.v. een speurtocht kon er achter worden gekomen wat voor keutel Pakjespiet op had. En aan de hand daarvan wist Dokterpiet wat zij moest doen om Pakjespiet weer beter te krijgen.

Waar ik wel benieuwd naar was waren de reacties van de mensen om mij heen. Wat zouden zij er van vinden? (Waarom maakte ik mij hier eigenlijk zo druk over, wat deed het er toe…) Iedereen reageerde positief, gelukkig. Al moest ik mijn oma toch wel een paar keer uitleggen waarom piet nou precies groen was.

Op de dag zelf vond ik het vooral heel spannend. Hoe zouden de kinderen reageren? Zou ik vreemde reacties van ouders krijgen? Wat zouden mijn collega pieten van deze zieke piet vinden? Ik kan jullie vertellen dat dit allemaal ontzettend mee is gevallen. Doordat ik er de hele dag ziek bij liep was het voor de bezoekers van het park ook direct duidelijk waarom ik groen was. De kinderen maakte de kleur niet veel uit, ze maakte zich vooral zorgen of Pakjespiet wel weer beter zou worden. Een enkeling keek mij vreemd aan, maar nadat Dokterpiet de kinderen vertelde dat ik heel ziek was, was het voor de kids ook prima.

Als de reacties leuk waren en alles goed is gegaan, waarom dan toch dit bericht? Een aantal dagen na het grote feest is er door de dierentuin o.a. een foto van Ziekepiet op Facebook gezet. De reacties op deze foto zijn totaal het tegenovergestelde dan de reacties die we op de dag zelf kregen. Ergens doen deze reacties van de voorstanders wat met mij. Nee, ze maken mij niet boos. Ze maken mij juist verdrietig. Mensen die totaal niet weten wat er gebeurd is hebben hun oordeel klaar liggen en willen het maar al te graag met de rest van ons delen. Nou had ik er voor kunnen kiezen om deze comments hier met jullie te delen, maar dat doe ik niet. Die aandacht verdienen ze niet. Gelukkig waren er ook mensen die het voor het dierenpark en de groene piet opnamen. Moeder die bij het feest waren en even duidelijk maakte wat er met Piet aan de hand was. En dat raakt mij dan ook wel weer.

Wat wel door mijn hoofd speelt is; wat zouden de reacties op zieke Pakjespiet zijn geweest als deze hele pietendiscussie er niet was geweest? Wat als we het verhaal van Pakjespiet 6 of 7 jaar eerder hadden gedaan? Zou men er dan niet over gevallen zijn dat er een groene piet tussen alle donkere pieten liep? Een piet die zo groen was van ziek zijn.

Maar zoals jullie kunnen zien ben ik ook een bruine piet geweest. Naast het pieten op mijn werk, piet ik ook met een (kleine) groep vrijwilligers. Dit was dit jaar op de Leusderweg. Ik kon eindelijk mijn eigen pak weer aan. Maar hoe vertelde ik deze groep die al JAREN pieten dat ik een groene piet was geweest. Het is natuurlijk complete onzin, maar toch voelde het ergens als verraad naar hun. Ik durfde het ze amper te vertellen. Ik had zelfs bewust geen foto’s van mij als groene piet op Facebook of Instagram gezet. Niet iedereen reageerde even positief, maar dat is niet erg. Ik had het in ieder geval verteld en het voelde niet meer als een ongewenst geheim.

Om nu een afronding van deze post te maken vind ik lastig… Ik bevind mij niet meer echt in Sinterklaassfeer. Om iedereen nu nog een fijne Sinterklaas te wensen komt een beetje als mosterd na de maaltijd. Ik weet niet hoe het met jullie zit, maar hier klinken inmiddels kerstliedjes op de achtergrond. Dus ja… Daarnaast wil ik dit bericht ook niet eindigen over of met de pietendiscussie.  Ik denk dat ik dit bericht maar ga eindigen met:
Ik hoop dat jullie allemaal een fijne Sinterklaas hebben gehad. Nu met Kerst voor de deur wens ik alle Kerstengeltjes heel veel succes met alle voorbereidingen 😉 

Tot de volgende post!

Liefs,
Sabrina

Teken van leven

~ Sabrinadiana ~ Een reactie plaatsen

Hallo allemaal,

De afgelopen weken is het hier behoorlijk stil geweest. Té stil. De oorzaak hiervan was een flinke hersenschudding, die ik  ongeveer een maand geleden kreeg na een ongelukje. Een heel stom ongelukje. Speciaal voor mijn blog heb ik van deze periode een klein dagboek bijgehouden. Hierin beschreef ik in het kort hoe mijn dagen waren. Op deze manier was ik tijdens het ziek zijn toch een beetje bezig met schrijven. Ondanks dat mijn hoofd er helemaal niet naar stond. Sterker nog ik kreeg er alleen maar meer hoofdpijn van.

Na lang twijfelen heb ik besloten om alleen de gebeurtenis zelf in een kort fragment te beschrijven. De rest was niet interessant genoeg om te delen. Wat ik jullie wel kan vertellen is dat ik twee weken lang niet tegen fel licht en geluid kon, maar nu gaat alles weer.

Maar goed, vanaf nu ben ik weer terug 🙂
En ik heb enorm veel zin om weer lekker te gaan bloggen!

Liefs,
Sabrina

Zaterdag 29-10-2016,

Het begon als een gewone dag. Ik zou mijn huis(je) gaan opruimen, de stad in gaan op truienjacht en aan het eind van de middag zou ik bij mijn vader gaan eten. Maar niets ging die dag zoals gepland. Het noodlood sloeg toe toen ik wat spullen naar zolder wilde brengen. Het ging allemaal zo snel. Ik opende het luik naar de zolder toen ineens, uit het niets, de vlizotrap naar beneden kletterde. Bovenop mijn hoofd. Het was een harde klap, een hele harde klap. Tranen stonden in mijn ogen. Paniek sloeg direct toe. Een harde klap op het hoofd dat kan niet goed zijn. Gevaarlijk zelfs. Wat moest ik doen? Ik besloot om op de bank te gaan zitten, een aantal keren diep adem te halen. Ik moest kalm worden. Ondertussen voelde ik met mijn vingers tussen mijn haren op de zere plek en kon gelukkig de conclusie trekken dat ik niet bloedde. Dat was al een flinke opluchting. De pijn nam echter niet af, maar werd gelukkig ook niet erger. Ik probeerde met trillende handen mijn moeder te bellen, maar zij was in gesprek. Ik probeerde het nog een keer en nog een keer, maar kreeg haar niet te pakken. Toen schoot er door mijn hoofd dat ik de plek het beste kon koelen, dus verplaatste ik mij voorzichtig naar de koelkast. In mijn kleine vriezer lag niet zo veel. IJs, brood, loempia’s en een pak bevroren mangostukjes. Dat laatste werd mijn pijnverzachter. Ik haalde het zakje uit de doos, wikkelde er een dun sjaaltje om en hield het tegen mijn hoofd. Toen ik weer op de bank zat probeerde ik nogmaals mijn moeder te bellen, nog steeds in gesprek. Daarom besloot ik mijn tante te bellen, wellicht hoefde zij wel niet te werken. Gelukkig nam zij direct op. Heel vrolijk. Toen ze mij hoorde huilen, sloeg haar stem om. Ik vertelde haar wat er gebeurd was, dat ik niet wist wat ik moest doen. Het leek mij niet erg genoeg om 112 te bellen, maar wat moest ik wel? Mijn tante zei dat ze er meteen aan zou komen en contact op zou nemen met mijn moeder. Nog geen vijf minuten na dat gesprek ging mijn telefoon. Mijn moeder. Ze wist nog van niks.

In de tijd dat mijn moeder en tante onderweg waren zat ik met een zak bevroren mangostukjes tegen mijn hoofd. Ik probeerde rustig adem te halen, kalm te worden. Ik herhaalde mijn naam, adres, telefoonnummer, het telefoonnummer van mijn moeder. Ook controleerde ik met mijn pink beide oren op bloed, dat er gelukkig niet zat.

Mijn telefoon ging, een onbekend nummer. Ik liet hem overgaan, had geen zin in een praatje van een telecom verkoper. Kort daarna ging mijn telefoon weer, wederom onbekend. Nadat de persoon had opgehangen bedacht ik mij ineens dat mijn moeder misschien wel iemand had kunnen bellen en dat zij mij nu wilde spreken. Het voicemailbericht wat niet veel later binnenkwam bevestigde dat. Het was de huisartsenpost, zij zouden mijn moeder terugbellen. Ik denk dat nog geen minuut later mijn moeder aan de deur stond, telefoon aan haar oor.
“Ze staat hier” zei ze opgelucht.
Ik kreeg de telefoon en moest vertellen wat er gebeurd was. Daarna volgde een lijst aan vragen.
Was ik buitenbewustzijn geweest? Nee.
Kon ik mij herinneren wat er gebeurd was? Ja.
Had ik pijn? Ja, heel veel.
Was er bloed? Nee.
Voelde ik mij duizelig? Ja.
Was ik misselijk? Ja.
Had ik overgegeven? Nee.
Daarna moest mijn moeder mijn oren controleren op bloed. Gelukkig trok zij de dezelfde conclusie als dat ik al eerder deed. Daarna kon ik de telefoon weer terug geven aan mijn moeder, zodat er een afspraak met een arts gemaakt kon worden. Een uur later kon ik terecht.

Adrenaline gierde werkelijk door mijn lijf. Ik was fit, had wat hoofdpijn, maar had praatjes voor tien. In de wachtkamer bij de huisartsenpost in het ziekenhuis was het niet veel anders. Maar hoe langer we daar zaten hoe scherper het geluid werd. Hoe zwaarder mijn ogen werden. Toen ik dan eindelijk aan de beurt was werd ik door een huisarts onderzocht. Of nou ja, eerst vragen daarna testjes. Zo werden mijn oren gecontroleerd op bloed, werden mijn reflexen gecontroleerd (armen, knieën en voetzolen), moesten mijn ogen een lampje volgen, werd er gedrukt op mijn hoofd, schouder, nek- en rugwervels en moest ik daarna nog wat testjes staand doen (met mijn ogen dicht mijn neus aanraken, voet voor voet over een ‘lijn’ lopen, op één been staan en dan hurken). De conclusie die de arts trok was dat er geen ernstig letsel was. Ik had een hersenschudding. Een flinke. Er waren alleen wel nog een paar kleine dingetjes. Omdat ik (nog) niet had overgegeven moesten we direct contact opnemen met de huisartsenpost als dit nog wel zou gebeuren. Als ik bij thuiskomst direct zou gaan slapen moest ik om het uur gewekt worden. In de avond/nacht moest dit om de twee uur gebeuren.

Die nacht werd er weinig geslapen. Ik was bang om in slaap te vallen, bang dat ik niet wakker zou worden. Uiteindelijk was ik zo moe, dat ik toch in slaap viel. Toch was ik vaak al voor de wekker wakker. Op de vragen die mijn moeder me stelde wist ik gelukkig de juiste antwoord te geven.

Nerve

~ Sabrinadiana ~ Een reactie plaatsen

Laat ik beginnen met: WAT EEN VERHAAL! Wooh!

De verfilming van het boek draait sinds afgelopen September in de bioscoop. Ik heb het over het verhaal van Nerve dat in 2012 al als boek in de Amerikaanse/Engelse winkels lag, geschreven door Jeanne Ryan. Maar waar ga ik het over hebben? Over de film? Of toch over het boek? Daar gaan jullie zo achter komen 😉

De trailer van de film, die ik in de bioscoop voorbij zag komen, trok direct mijn aandacht. Een spannende, maar niet té spannende film. Het was mij op dat moment alleen nog niet helemaal duidelijk wat de verhaallijn zou zijn. Daar kwam ik later pas achter. Het duurde niet lang voordat ik er achter kwam dat het om een verfilming van een boek ging. Al snel zat ik met een dilemma, want wat doe je dan; kijk je de film of ga je eerst voor het boek? Met een beetje zelfkennis bedenk ik mij al snel dat als ik de film eerst zie het voor mij moeilijk zal zijn om daarna het boek te lezen. Dit blijkt wel uit het verleden. Als ik al weet wat er staat te gebeuren kan ik moeilijk van het verhaal genieten. Dan gaat er maar één gedachten door mij heen; “Wanneer gaat dit of dat gebeuren?…Had het al niet moeten gebeuren?!”. Daarom nam ik het wijze besluit om het boek vooraf te lezen.

Afgelopen woensdagavond begon ik met lezen. Ik zat meteen in het verhaal. Later bleek dat die avond een late nacht zou worden. Want diezelfde nacht, om precies te zijn om 02.30 uur, sloeg ik het boek dicht. Uit. Of zoals ze dat zo mooi zeggen:
In één adem uitgelezen.
Ik kon het boek gewoon niet wegleggen. Ik moest en zou verder lezen. Dus deed ik dat.
Ik kan jullie zeggen: Na het lezen van het boek wil ik de film ZEKER zien!!! Ik ben erg benieuwd hoe ze deze 224 pagina’s hebben getransformeerd tot film.

Wat een geweldig verhaal! Wat geweldig geschreven! Zeker een aanrader!
Ik wil niet te veel van het boek (of mogelijk de film) verklappen, maar als je van spanning houdt dan is dit zeker een aanrader. Het verhaal is voorzien van een verrassingselement, meerdere zelfs. Sommige dingen zag ik echt totaal niet aankomen.

Er is nog wel een klein dingetje wat ik kwijt wil:
Man, wat baal ik er ontzettend van dat ik het boek nu al uit heb. Bah, bah, bah! Maar het is niet anders. Tijd voor een nieuw boek? Tijd voor een nieuw boek!

nerve-9781471146169_hr

Titel: Nerve 
Auteur: Jeanne Ryan
Pagina’s: 304 (ENG) / 224 (NL)
Uitgeverij:  Diall Press (ENG) / Van Goor (NL)
Sterren: ✰✰✰✰✰ (5/5)

Zien, deel 9

~ Sabrinadiana ~ Een reactie plaatsen

Vervolg: Zien, Zien, deel 2, Zien (in de mist), deel 3, Zien, deel 4, Zien, deel 5, Zien, deel 6, Zien, deel 7, Zien, deel 8 & Zien, extra info.

Minuten,
uren,
dagen,
weken gingen voorbij.

Ze was gezien,
eindelijk.
Maar hoe?
Had hij haar gezien zoals ze hem had gezien?
Ze wist het niet en,
twijfelde nog steeds.

Er was contact.
Hun ogen zochten elkaar op,
als niemand keek.
Ze glimlachten stiekem,
straalden.
Er was zo nu en dan een praatje.

Ze voelde zich in de zevende hemel.
Was dit het begin van iets nieuws,
van iets moois…
Ze hoopte het,
wilde het.

Maar de situatie veranderde niet,
alles leek continu.
Hun ontmoetingen,
de blikken,
en glimlachen.
Ze wist niet wat ze er mee moest.
Hij zocht toenadering,
dat leek tenminste zo.
Toch voelde ze een afstand,
een afstand die niet kleiner leek te worden.

Zien, deel 8

~ Sabrinadiana ~ 1 reactie

Vervolg: Zien, Zien, deel 2, Zien (in de mist), deel 3, Zien, deel 4, Zien, deel 5, Zien, deel 6, Zien, deel 7 & Zien, extra info.

‘Gaat het wel?’
Had zijn zachte stem geklonken.

Ze kreeg kippenvel.
Haar adem bleef hangen in haar keel.
Kon dit?
Hoe was dit mogelijk?

De blos op zijn wangen leek rozer.
Zijn ogen leken meer te stralen.

Speelde haar ogen,
haar hoofd,
haar gevoel,
een spelletje met haar?
Ze begreep er niks van,
maar knikte voorzichtig.

Hij fronste zijn wenkbrauwen.
‘Weet je het zeker?’

Ze keek naar hun handen,
naar hun gevlochten vingers.
Ze voelde de warmte die er af straalde,
voelde zijn bezorgdheid.
Althans… dat dacht ze.

Ze keek naar hem op en antwoordde,
voordat ze de woorden ook maar kon overwegen;
‘Heel zeker.’
Ze schrok van haar antwoord.

Hij glimlachte.
Zij glimlachte wat onzeker terug.
Betekende dit dat ze gezien was?

Boekenkast

~ Sabrinadiana ~ Een reactie plaatsen

Als boekenwurm ben ik trotse eigenaar van veeel boeken.
De laatste tijd zijn hier aardig wat boeken bijgekomen, die helaas niet meer in mijn boekenkasten pas. Ja kasten, ik heb namelijk twee boekenkasten. Een vrij grote kast, tenminste in vergelijking met mijn kleine (wereldberoemde) Billy boekenkast.

Mijn twee vrienden zitten vol, tijd om ruimte te maken. Met veel moeite en pijn in mijn hart heb ik de afgelopen week een selectie gemaakt van boeken die ik weg wil doen. Oké misschien overdrijf ik het een tikkeltje, maar het was wel echt heel moeilijk! Titels die mij toen de tijd zó aanspraken, maar nu vergeten op een plank in de kast staan. Uitgelezen boeken die het verdienen om nog eens gelezen te worden. Boeken…

Dus stond ik voor mijn kasten. Hand onder mijn kin, mijn hoofd een tikkeltje scheef.
Welk boek? Waar ben ik op uitgekeken? Wie verdient meer lezers? Wie zette ik op de plank maar pakte ik daarna nooit meer? Wie… Welk boek? Welke boeken?

Uiteindelijk maakte ik een kleine selectie van zo’n 25 boeken. 21 leesboeken, 4 kookboeken. Uiteraad ga ik opzoek naar nieuwe eigenaars voor deze boeken. En mocht ik niemand kunnen vinden, wellicht dat ik ze dan naar een tweedehands boekwinkel of kringloopwinkel kan brengen.

Titels die mijn kast gaan verlaten:
The Paradise Guest House – Ellen Sussman
How to be Single – Liz Tuccillo (Ja, van de gelijknamige film 😉 )
Am I Normal Yet? – Holly Bourne
Lola and the Boy Next Door – Stephanie Perkins
Fangirl – Rainbow Rowell
Eleanor & Park – Rainbow Rowell
Me Before You – Jojo Moyes
I Was Here – Gayle Forman
When We Collided – Emery Lord
Think Twice – Sarah Mlynowski
Kite Spirit – Sita Brahachari
Lying Out Loud (LOL) – Kody Keplinger
You Drive Me Crazy – Carole Matthews
10 Reasons NOT to fall in Love – Linda Green
Lobsters – Tom Ellen & Lucy Ivison
Beautiful Creatures (deel 1) – Kami Garcia & Margaret Stohl
Beautiful Darkness (deel 2) – Kami Garcia & Margaret Stohl
Beautiful Chaos (deel 3) – Kami Garcia & Margaret Stohl
Beautiful Redemption (deel 4, laatste deel) – Kami Garcia & Margaret Stohl
Dangerous Creatures (deel 1) – Kami Garcia & Margaret Stohl

Is je inmiddels al wat opgevallen aan de titels?
Het zijn allemaal Engelse boeken. Die lees ik namelijk het liefst, al beginnen de Nederlandse vertalingen nu langzaam maar zeker ook wel aantrekkelijk te worden. Geen idee hoe dat komt, want mijn voorkeur ligt eigenlijk al jaren bij het Engelse boek. Hoe dat komt? Ik kan het niet echt uitleggen, het is een gevoel dat ik er bij heb. Alles lijkt in het Engels magischer. Zinnen en woorden klinken mooier. De Nederlandse boeken vond ik altijd maar plat.

Maar ik denk dat ik voor nu mijn ‘adoptie’ ga starten via Facebook, wellicht zijn er wel vrienden die ik met een boek blij kan maken. Mocht ik daar geen nieuwe eigennaren kunnen vinden, wellicht dat ik dan wat via mijn blog zou kunnen doen…

Liefs,
Sabrina

P.S.
Ik zal jullie de kookboeken besparen 😉

Sweet Sisters

~ Sabrinadiana ~ Een reactie plaatsen

Laatst toch zo’n leuk winkeltje in het centrum van Amersfoort ontdekt!
Normaal gesproken loop ik er altijd langs, soms wel meerdere keren op een dag. Nog nooit was ik er naar binnen gelopen, tot vandaag… Sweet Sister in de Krommestraat. Ze zitten er al bijna vier jaar, vertelde de verkoopmedewerkster mij.

Wat mij bij deze winkel bracht? De jacht naar smeltchocolade voor chocolademelk. Wat ik vond; chocolate heaven!!!

Ik zal wel eerlijk zijn, toen de winkel vandaag voor het eerst in liep wist ik niet zo goed waar ik moest kijken. Ze hebben gewoon zoveel! Zo veel verschillende smaken, zoveel verschillende merken. Een keuze maken was bijna onmogelijk. Daarnaast hebben ze verschillende merken thee (waaronder Mr. Jones! 😍), koffie en in de zomer schijnen ze zelfs ambachtelijk Amersfoorts ijs te verkopen! Genoeg om uit te proberen dus 😉

Ben je opzoek naar een origineel chocolaatje? Dan is dit zeker de winkel waar je moet zijn! Wat de prijzen betreft, ze hebben verschillende prijscategorieën. Dus er is voor ieder wel wat wils.

Ik verliet de Sweet Sisters met 3 verschillende soorten (wit, melk en puur) smeltchocolade om warme chocolademelk mee te maken, marshmallows omringd met een laagje chocolade én met twee pakken Mr. Jones Stunning Sofia (jasmijn thee) en  Mr. Jones Nice Nancy (citroen thee).

Ik kom hier zeker terug 🙂

Heb jij Sweet Sisters wel eens een bezoekje gebracht? Zo ja; wat kan je mij aanraden, want ze hebben genoeg om uit te proberen 😉

Liefs,
Sabrina

Sweet Sisters.jpg

Zien, deel 7

~ Sabrinadiana ~ 3 reacties

 

Het is even stil geweest rondom mijn Zien reeks. Maar zoals jullie gemerkt hebben ben ik terug van weggeweest. Vandaag is het donderdag en dat betekent tijd voor een nieuw deel van Zien. Ik was een tijdje het gevoel kwijt wat ik had bij de Zien reeks. Hierdoor kreeg ik niet de juiste woorden op papier en was het lastig om iets te schrijven waar ik volledig achter stond. Vorige week vond een wonder plaats, zonder enige moeite wist ik een nieuw stuk uit mijn vingers te krijgen. Ik denk dat ik het gevoel voor Zien langzaak maar zeker weer terug aan het vinden ben.

Hieronder dan al weer het zevende deel.
En volgende week natuurlijk weer gewoon een nieuw deel 😉

Vervolg: Zien, Zien, deel 2, Zien (in de mist), deel 3, Zien, deel 4, Zien, deel 5, Zien, deel 6 & Zien, extra info.

Haar hoofd draaide op volle toeren,
een beslissing maken was nog nooit zo moeilijk geweest.
Voor haar voelde deze keuze,
haar keuze,
op dat moment net zo belangrijk als die tussen leven en dood.

Nog voordat ze het door had leek haar hand een eigen wil te hebben,
haar hart had besloten.

Ze pakte de hand vast.
De vingers vouwde zich om de rug van haar hand.
De hand was warm,
de vingers zacht.
Het gloeide,
voelde fijn.
Ze voelde haar angst wegebben..

Ze werd overvallen door duizenden vlinders die in haar buik wakker werden.
Eén voor één leken ze uit hun cocon te kruipen.

De wolken om haar heen werden lichter,
dunner.
Zonnestralen braken door,
schenen in haar ogen,
verblinde haar voor even.

Een silhouet werd zichtbaar.
Het pad aan haar voeten verscheen.
Een vriendelijke, stralende glimlach volgde.
Blonde haren,
en niet veel later…
sprankelende ogen.

Was dit echt?
Of speelde haar hoofd een spelletje met haar…