Vervolg

Titel: Onbekend

~ Sabrinadiana ~ Een reactie plaatsen

Daar ben ik weer!
Het is alweer even geleden, maar op 7 september (wat zeg ik… dat zijn al bijna 2 maanden!!!) heb ik een stukje van een verhaal online gezet. *Klik hier om terug te gaan naar mijn vorige blogpost*

Onder dit bericht vind je een tweede fragment van het verhaal waar ik de afgelopen maanden aan geschreven heb. Het is nog lang niet af en ik ben er dan ook nog druk mee bezig. Naar een pakkende, spannende, nieuwsgierig makende titel ben ik nog zoekende. (Suggesties zijn welkom 😉 )

Ook dit keer ben ik erg benieuwd naar wat je hier van vindt.
Let me know en tot snel!

Liefs,
Sabrina

   Eenmaal op de parkeerplaats aangekomen kijken de meiden om zich heen.
   ‘Nikki!’ Probeert Nova voor de zoveelste keer die avond, maar wederom klinkt er nog steeds geen reactie.
   ‘Haar auto staat er nog’ merkt Lauren op.
   ‘Zou ze met iemand afgesproken hebben?’ Oppert Sarah.
   ‘Midden in het bos? Dat lijkt me stug’ reageert Lauren snel.
   Jessica kijkt een beetje verloren om zich heen ‘Het zou kunnen toch? Misschien met die jongen waar ze de laatste tijd zo geheimzinnig over doet.’
   Wat er precies aan de hand is, is Nova niet duidelijk. Wat ze wel weet is dat dit absoluut niet goed is. Ze wilt het niet toegeven, zeker niet aan de meiden, maar ze voelt het aan alles. ‘Moeten we iets doen? Haar ouders bellen? Onze ouders bellen? Of Jason…’ dat laatste zegt ze voorzichtig voordat de meiden weer denken dat haar crush op hem nog niet over is.
   ‘Voor hetzelfde geld haalt ze weer eens een grap met ons uit.’ Lauren slaat haar armen over elkaar. ‘Ik denk dat we ons niet gek moeten laten maken. Weten jullie nog die keer dat ze ons had opgesloten in dat lokaal op school…’
   ‘Of die keer dat we met z’n vijven naar het strand gingen en ze bewust niet getankt had waardoor we op de terugweg met een lege tank kwamen te zitten’ vult Jessica aan.
   ‘Of toen met kerst, dat ze alle naamlabels van onze cadeaus had verwisselt’ het is Sarah.
   Ja, daar kan Nova ze geen ongelijk in geven. Ze weten allemaal dat Nikki graag een geintje met hun uithaalt. En die geintjes kunnen altijd heel erg uit de hand lopen. Misschien moet ze dat nare gevoel in haar buik maar gewoon negeren. Nikki’s auto staat hier tenslotte nog en haar spullen lagen nog op het kamp. De meiden hebben gelijk, dit alles schreeuwt om een grap van Nikki. ‘Oké, oké… Ja, Nikki houdt ons inderdaad vaak graag voor de gek.’

Zien, deel 9

~ Sabrinadiana ~ Een reactie plaatsen

Vervolg: Zien, Zien, deel 2, Zien (in de mist), deel 3, Zien, deel 4, Zien, deel 5, Zien, deel 6, Zien, deel 7, Zien, deel 8 & Zien, extra info.

Minuten,
uren,
dagen,
weken gingen voorbij.

Ze was gezien,
eindelijk.
Maar hoe?
Had hij haar gezien zoals ze hem had gezien?
Ze wist het niet en,
twijfelde nog steeds.

Er was contact.
Hun ogen zochten elkaar op,
als niemand keek.
Ze glimlachten stiekem,
straalden.
Er was zo nu en dan een praatje.

Ze voelde zich in de zevende hemel.
Was dit het begin van iets nieuws,
van iets moois…
Ze hoopte het,
wilde het.

Maar de situatie veranderde niet,
alles leek continu.
Hun ontmoetingen,
de blikken,
en glimlachen.
Ze wist niet wat ze er mee moest.
Hij zocht toenadering,
dat leek tenminste zo.
Toch voelde ze een afstand,
een afstand die niet kleiner leek te worden.

Zien, deel 8

~ Sabrinadiana ~ 1 reactie

Vervolg: Zien, Zien, deel 2, Zien (in de mist), deel 3, Zien, deel 4, Zien, deel 5, Zien, deel 6, Zien, deel 7 & Zien, extra info.

‘Gaat het wel?’
Had zijn zachte stem geklonken.

Ze kreeg kippenvel.
Haar adem bleef hangen in haar keel.
Kon dit?
Hoe was dit mogelijk?

De blos op zijn wangen leek rozer.
Zijn ogen leken meer te stralen.

Speelde haar ogen,
haar hoofd,
haar gevoel,
een spelletje met haar?
Ze begreep er niks van,
maar knikte voorzichtig.

Hij fronste zijn wenkbrauwen.
‘Weet je het zeker?’

Ze keek naar hun handen,
naar hun gevlochten vingers.
Ze voelde de warmte die er af straalde,
voelde zijn bezorgdheid.
Althans… dat dacht ze.

Ze keek naar hem op en antwoordde,
voordat ze de woorden ook maar kon overwegen;
‘Heel zeker.’
Ze schrok van haar antwoord.

Hij glimlachte.
Zij glimlachte wat onzeker terug.
Betekende dit dat ze gezien was?

Zien, deel 7

~ Sabrinadiana ~ 3 reacties

 

Het is even stil geweest rondom mijn Zien reeks. Maar zoals jullie gemerkt hebben ben ik terug van weggeweest. Vandaag is het donderdag en dat betekent tijd voor een nieuw deel van Zien. Ik was een tijdje het gevoel kwijt wat ik had bij de Zien reeks. Hierdoor kreeg ik niet de juiste woorden op papier en was het lastig om iets te schrijven waar ik volledig achter stond. Vorige week vond een wonder plaats, zonder enige moeite wist ik een nieuw stuk uit mijn vingers te krijgen. Ik denk dat ik het gevoel voor Zien langzaak maar zeker weer terug aan het vinden ben.

Hieronder dan al weer het zevende deel.
En volgende week natuurlijk weer gewoon een nieuw deel 😉

Vervolg: Zien, Zien, deel 2, Zien (in de mist), deel 3, Zien, deel 4, Zien, deel 5, Zien, deel 6 & Zien, extra info.

Haar hoofd draaide op volle toeren,
een beslissing maken was nog nooit zo moeilijk geweest.
Voor haar voelde deze keuze,
haar keuze,
op dat moment net zo belangrijk als die tussen leven en dood.

Nog voordat ze het door had leek haar hand een eigen wil te hebben,
haar hart had besloten.

Ze pakte de hand vast.
De vingers vouwde zich om de rug van haar hand.
De hand was warm,
de vingers zacht.
Het gloeide,
voelde fijn.
Ze voelde haar angst wegebben..

Ze werd overvallen door duizenden vlinders die in haar buik wakker werden.
Eén voor één leken ze uit hun cocon te kruipen.

De wolken om haar heen werden lichter,
dunner.
Zonnestralen braken door,
schenen in haar ogen,
verblinde haar voor even.

Een silhouet werd zichtbaar.
Het pad aan haar voeten verscheen.
Een vriendelijke, stralende glimlach volgde.
Blonde haren,
en niet veel later…
sprankelende ogen.

Was dit echt?
Of speelde haar hoofd een spelletje met haar…

Zien, deel 6

~ Sabrinadiana ~ 3 reacties

Vervolg: Zien, Zien, deel 2, Zien (in de mist), deel 3, Zien, deel 4, Zien, deel 5 & Zien, extra info.

De reikende hand kwam als een verrassing,
totaal onverwacht.
Net toen ze dacht dat ze alleen was.
Was het licht in de duisternis?

Wat moest ze doen?
Kon ze hem vastpakken?
Ze twijfelde,
onzekerheid werd haar de baas.

Van wie was deze hand?
Wat als diegene kwade bedoelingen had?
Wat als ze de persoon niet kon vertrouwen?
Zouden het erger kunnen worden?

Haar gedachten namen over.
Ineens leek alleen zijn,
de eenzaamheid,
niet zo erg.
De mist zou vanzelf wel weer optrekken,
toch?
Uiteindelijk,
een keer…

Haar hoofd draaide op volle toeren.
Maar wat als dit haar enige kans op bevrijding was?
Wat als deze hand,
haar enige kans zou zijn…

Wat als…
Ze durfde er niet aan te denken.
Ze wilde er niet aan denken.

Ze keek weg van de hand.
Kneep haar ogen dicht.
Bang,
onzeker.

Ze probeerde zich te concentreren,
misschien…
Ze hoorde niks,
de stem was weg.
Weer iets wat haar wantrouwen aanwakkerde.

Ze staarde naar de hand,
wat moest ze doen?

Zien, deel 5

~ Sabrinadiana ~ 4 reacties

Vervolg: Zien, Zien, deel 2, Zien (in de mist), deel 3, Zien, deel 4 & Zien, extra info.

Verstijfd door angst,
verstijfd door verdriet,
stond ze daar.

Net toen ze dacht dat ze alleen was,
alleen in de stilte,
alleen in de mist,
klonk daar een stem.

Haar ogen werden groot.
Was dat…
Dat kon niet!
Of toch wel?
Nee, het was onmogelijk,
maar toch leek het zo.

Weer klonk de stem.
Warm,
vriendelijk.
Kon…
Was…
Maar… nee!

Wederom klonk de stem.
Haar naam werd geroepen.
Ze probeerde wat terug te zeggen,
maar vond haar stem niet.

Ze werd boos.
Niet op de stem,
maar op zichzelf.
Ze kon zichzelf helpen,
maar waarom deed ze dat dan niet?!
Wilde ze alleen blijven?
Hier,
in de kille eenzaamheid…

Er verscheen in de dikke wolk voor haar een schim,
een zwarte schim.
Hij maakte haar niet bang,
hij stelde haar juist op haar gemak.

Ze kon nog steeds niet bewegen,
niks zeggen.

De schim kwam in beweging,
plots verscheen er uit er door de witte deken een rijkende hand.

Zien, deel 4

~ Sabrinadiana ~ 5 reacties

Vervolg: Zien, Zien, deel 2, Zien (in de mist), deel 3 & Zien, extra info.

De mist om haar heen werd dikker en dikker.

Ze was omsingeld,
kon geen kant op.
Wat moest ze nou?
Wat zou er gebeuren als ze zijn naam zou roepen.
Zou hij haar komen helpen?
Of zou hij haar laten staan,
alleen en verlaten.
Misschien was hij al wel weg…

Ze wist het niet.
Ze was onzeker,
bang.
Koude rillingen liepen over haar rug.
Voelde ze nou een traan over haar wang lopen?
Ze opende haar mond,
maar er kwam niks.
Het bleef stil.
De vraag,
zijn naam,
bleef hangen in haar keel.

Omringd door stilte en mist stond ze daar:
Alleen,
verlaten,
eenzaam.
Ze wist zich geen raad, toen plots
een stem klonk.

Zien, extra info

~ Sabrinadiana ~ 6 reacties

Vervolg: Zien, Zien, deel 2 & Zien (in de mist), deel 3.

Ja zeker, ik kan jullie vertellen dat er nog meer delen van gedichtenreeks “Zien” geschreven gaan worden. Hoeveel is niet voor mij alleen net zo onduidelijk als voor jullie. Hoe dat komt? Dat zal ik uitleggen 😉

Vorige week heb ik het laatste gedicht voor deze reeks geschreven. Het ligt klaar om gepubliceerd te worden. Waarom ik hem dan niet deze week post? Dat zal ik jullie vertellen.

Voor dit allerlaatste gedicht heb ik een iets andere planning. Of zeg maar geen planning. Hoe dit komt? Ik was vorige week een week in Zeeland toen ik op het idee kwam. Ik wilde altijd al graag flessenpost versturen, deze week in Zeeland leek mij de ultieme kans.

In de ochtend van 21 juni wist ik zonder problemen de afsluiting voor deze reeks uit mijn mouw te schudden. Ik schreef het op een klein papiertje, deed er een stukje rood stof om en stopte het in een flesje. Dit flesje heb ik een dag later in de zee, vlakbij Renesse, gegooid. In het flesje heb ik natuurlijk een extra briefje gedaan waarop ik heb vermeld dat het om een gedicht uit een reeks gaat en ik heb mijn blog er bij vermeld.

Ik ben heel benieuwd hoe lang het zal duren voordat ik er wat over hoor. Of ik er überhaupt over wat zal horen. Geen paniek. Mocht ik nou niks horen, dan zal ik het natuurlijk hier nog wel plaatsen. Maar hoeveel dagen, weken, maanden en wellicht jaren daar overheen zullen moeten gaan weet ik nog niet. Voor nu zullen wij (jij en ik) geduld moeten hebben. (En zal ik mijn fantasie volop moeten gebruiken voor nieuwe gedichten).

Liefs,
Sabrina

Zien (in de mist), deel 3

~ Sabrinadiana ~ 7 reacties

Vervolg: Zien & Zien, deel 2

Ze liep de bekende weg.
De route die ze met haar ogen dicht kan lopen.
Het pad dat ze kent als de binnenkant van haar broekzak.

Het was een mooie dag,
de zon scheen.
Vogels floten,
zij floot.

In de verte kon ze hem al zien,
hij leek druk.
Ze rechtte haar schouders,
hield haar hoofd hoog.
Ze zou niet weg kijken,
niet deze keer.
Ze mocht gezien worden,
hij mocht haar zien.

Er trokken wolken op.
Ineens klonk daar getetter.
Een witte, dikke wolk trok op,
ze zag niks meer.
Het pad verdween.
De mist werd dikker, en
dikker.

Hij veranderde in een zwarte schim in de mist.
Binnen enkele seconden was hij niet meer te zien.

Zien, deel 2

~ Sabrinadiana ~ 8 reacties

Vervolg op: Zien


Het ongelijke klinkerpad hobbelde onder haar gympen.
De oortjes van haar iPod bungelde over de rand van haar sjaal,
Hall of Fame van The Script zachtjes op de achtergrond.
Ze liep gehaast totdat ze het gebouw naderde.
Het geluid van een hek dat werd gesloten klonk,
haar pas vertraagde.
Ze keek op,
ze keek op, maar zag hem niet.
Ze zag een ander,
dus liep ze door.
Weer een stukje sneller.

De glazendeur kwam in zicht,
haar ogen werden er naar toe gezogen.
Toen zag ze hem,
de bekende blonde haren.
Daar aan de andere kant van het glas stond hij.
Snel richtte ze haar blik op de klinkers,
op haar schoenen.
Wat als iemand haar zou zien kijken?
Wat als hij haar zou zien kijken?

Ze betrapte zichzelf…
Waarom dacht ze dit?
Waarom voelde ze dit?
En waarom deed ze zo?
Ze had maar één vraag: Waarom?

Ze wist niet of hij haar ook had gezien.
Misschien was ze wel voorbij geglipt…