Liefde

Zien, deel 8

~ Sabrinadiana ~ 1 reactie

Vervolg: Zien, Zien, deel 2, Zien (in de mist), deel 3, Zien, deel 4, Zien, deel 5, Zien, deel 6, Zien, deel 7 & Zien, extra info.

‘Gaat het wel?’
Had zijn zachte stem geklonken.

Ze kreeg kippenvel.
Haar adem bleef hangen in haar keel.
Kon dit?
Hoe was dit mogelijk?

De blos op zijn wangen leek rozer.
Zijn ogen leken meer te stralen.

Speelde haar ogen,
haar hoofd,
haar gevoel,
een spelletje met haar?
Ze begreep er niks van,
maar knikte voorzichtig.

Hij fronste zijn wenkbrauwen.
‘Weet je het zeker?’

Ze keek naar hun handen,
naar hun gevlochten vingers.
Ze voelde de warmte die er af straalde,
voelde zijn bezorgdheid.
Althans… dat dacht ze.

Ze keek naar hem op en antwoordde,
voordat ze de woorden ook maar kon overwegen;
‘Heel zeker.’
Ze schrok van haar antwoord.

Hij glimlachte.
Zij glimlachte wat onzeker terug.
Betekende dit dat ze gezien was?

Zien, deel 5

~ Sabrinadiana ~ 4 reacties

Vervolg: Zien, Zien, deel 2, Zien (in de mist), deel 3, Zien, deel 4 & Zien, extra info.

Verstijfd door angst,
verstijfd door verdriet,
stond ze daar.

Net toen ze dacht dat ze alleen was,
alleen in de stilte,
alleen in de mist,
klonk daar een stem.

Haar ogen werden groot.
Was dat…
Dat kon niet!
Of toch wel?
Nee, het was onmogelijk,
maar toch leek het zo.

Weer klonk de stem.
Warm,
vriendelijk.
Kon…
Was…
Maar… nee!

Wederom klonk de stem.
Haar naam werd geroepen.
Ze probeerde wat terug te zeggen,
maar vond haar stem niet.

Ze werd boos.
Niet op de stem,
maar op zichzelf.
Ze kon zichzelf helpen,
maar waarom deed ze dat dan niet?!
Wilde ze alleen blijven?
Hier,
in de kille eenzaamheid…

Er verscheen in de dikke wolk voor haar een schim,
een zwarte schim.
Hij maakte haar niet bang,
hij stelde haar juist op haar gemak.

Ze kon nog steeds niet bewegen,
niks zeggen.

De schim kwam in beweging,
plots verscheen er uit er door de witte deken een rijkende hand.