Kort Verhaal

Zien, deel 9

~ Sabrinadiana ~ Een reactie plaatsen

Vervolg: Zien, Zien, deel 2, Zien (in de mist), deel 3, Zien, deel 4, Zien, deel 5, Zien, deel 6, Zien, deel 7, Zien, deel 8 & Zien, extra info.

Minuten,
uren,
dagen,
weken gingen voorbij.

Ze was gezien,
eindelijk.
Maar hoe?
Had hij haar gezien zoals ze hem had gezien?
Ze wist het niet en,
twijfelde nog steeds.

Er was contact.
Hun ogen zochten elkaar op,
als niemand keek.
Ze glimlachten stiekem,
straalden.
Er was zo nu en dan een praatje.

Ze voelde zich in de zevende hemel.
Was dit het begin van iets nieuws,
van iets moois…
Ze hoopte het,
wilde het.

Maar de situatie veranderde niet,
alles leek continu.
Hun ontmoetingen,
de blikken,
en glimlachen.
Ze wist niet wat ze er mee moest.
Hij zocht toenadering,
dat leek tenminste zo.
Toch voelde ze een afstand,
een afstand die niet kleiner leek te worden.

Zien, deel 8

~ Sabrinadiana ~ 1 reactie

Vervolg: Zien, Zien, deel 2, Zien (in de mist), deel 3, Zien, deel 4, Zien, deel 5, Zien, deel 6, Zien, deel 7 & Zien, extra info.

‘Gaat het wel?’
Had zijn zachte stem geklonken.

Ze kreeg kippenvel.
Haar adem bleef hangen in haar keel.
Kon dit?
Hoe was dit mogelijk?

De blos op zijn wangen leek rozer.
Zijn ogen leken meer te stralen.

Speelde haar ogen,
haar hoofd,
haar gevoel,
een spelletje met haar?
Ze begreep er niks van,
maar knikte voorzichtig.

Hij fronste zijn wenkbrauwen.
‘Weet je het zeker?’

Ze keek naar hun handen,
naar hun gevlochten vingers.
Ze voelde de warmte die er af straalde,
voelde zijn bezorgdheid.
Althans… dat dacht ze.

Ze keek naar hem op en antwoordde,
voordat ze de woorden ook maar kon overwegen;
‘Heel zeker.’
Ze schrok van haar antwoord.

Hij glimlachte.
Zij glimlachte wat onzeker terug.
Betekende dit dat ze gezien was?

Zien, deel 7

~ Sabrinadiana ~ 3 reacties

 

Het is even stil geweest rondom mijn Zien reeks. Maar zoals jullie gemerkt hebben ben ik terug van weggeweest. Vandaag is het donderdag en dat betekent tijd voor een nieuw deel van Zien. Ik was een tijdje het gevoel kwijt wat ik had bij de Zien reeks. Hierdoor kreeg ik niet de juiste woorden op papier en was het lastig om iets te schrijven waar ik volledig achter stond. Vorige week vond een wonder plaats, zonder enige moeite wist ik een nieuw stuk uit mijn vingers te krijgen. Ik denk dat ik het gevoel voor Zien langzaak maar zeker weer terug aan het vinden ben.

Hieronder dan al weer het zevende deel.
En volgende week natuurlijk weer gewoon een nieuw deel 😉

Vervolg: Zien, Zien, deel 2, Zien (in de mist), deel 3, Zien, deel 4, Zien, deel 5, Zien, deel 6 & Zien, extra info.

Haar hoofd draaide op volle toeren,
een beslissing maken was nog nooit zo moeilijk geweest.
Voor haar voelde deze keuze,
haar keuze,
op dat moment net zo belangrijk als die tussen leven en dood.

Nog voordat ze het door had leek haar hand een eigen wil te hebben,
haar hart had besloten.

Ze pakte de hand vast.
De vingers vouwde zich om de rug van haar hand.
De hand was warm,
de vingers zacht.
Het gloeide,
voelde fijn.
Ze voelde haar angst wegebben..

Ze werd overvallen door duizenden vlinders die in haar buik wakker werden.
Eén voor één leken ze uit hun cocon te kruipen.

De wolken om haar heen werden lichter,
dunner.
Zonnestralen braken door,
schenen in haar ogen,
verblinde haar voor even.

Een silhouet werd zichtbaar.
Het pad aan haar voeten verscheen.
Een vriendelijke, stralende glimlach volgde.
Blonde haren,
en niet veel later…
sprankelende ogen.

Was dit echt?
Of speelde haar hoofd een spelletje met haar…

Zien, deel 6

~ Sabrinadiana ~ 3 reacties

Vervolg: Zien, Zien, deel 2, Zien (in de mist), deel 3, Zien, deel 4, Zien, deel 5 & Zien, extra info.

De reikende hand kwam als een verrassing,
totaal onverwacht.
Net toen ze dacht dat ze alleen was.
Was het licht in de duisternis?

Wat moest ze doen?
Kon ze hem vastpakken?
Ze twijfelde,
onzekerheid werd haar de baas.

Van wie was deze hand?
Wat als diegene kwade bedoelingen had?
Wat als ze de persoon niet kon vertrouwen?
Zouden het erger kunnen worden?

Haar gedachten namen over.
Ineens leek alleen zijn,
de eenzaamheid,
niet zo erg.
De mist zou vanzelf wel weer optrekken,
toch?
Uiteindelijk,
een keer…

Haar hoofd draaide op volle toeren.
Maar wat als dit haar enige kans op bevrijding was?
Wat als deze hand,
haar enige kans zou zijn…

Wat als…
Ze durfde er niet aan te denken.
Ze wilde er niet aan denken.

Ze keek weg van de hand.
Kneep haar ogen dicht.
Bang,
onzeker.

Ze probeerde zich te concentreren,
misschien…
Ze hoorde niks,
de stem was weg.
Weer iets wat haar wantrouwen aanwakkerde.

Ze staarde naar de hand,
wat moest ze doen?

Zien, deel 5

~ Sabrinadiana ~ 4 reacties

Vervolg: Zien, Zien, deel 2, Zien (in de mist), deel 3, Zien, deel 4 & Zien, extra info.

Verstijfd door angst,
verstijfd door verdriet,
stond ze daar.

Net toen ze dacht dat ze alleen was,
alleen in de stilte,
alleen in de mist,
klonk daar een stem.

Haar ogen werden groot.
Was dat…
Dat kon niet!
Of toch wel?
Nee, het was onmogelijk,
maar toch leek het zo.

Weer klonk de stem.
Warm,
vriendelijk.
Kon…
Was…
Maar… nee!

Wederom klonk de stem.
Haar naam werd geroepen.
Ze probeerde wat terug te zeggen,
maar vond haar stem niet.

Ze werd boos.
Niet op de stem,
maar op zichzelf.
Ze kon zichzelf helpen,
maar waarom deed ze dat dan niet?!
Wilde ze alleen blijven?
Hier,
in de kille eenzaamheid…

Er verscheen in de dikke wolk voor haar een schim,
een zwarte schim.
Hij maakte haar niet bang,
hij stelde haar juist op haar gemak.

Ze kon nog steeds niet bewegen,
niks zeggen.

De schim kwam in beweging,
plots verscheen er uit er door de witte deken een rijkende hand.

Zien, deel 4

~ Sabrinadiana ~ 5 reacties

Vervolg: Zien, Zien, deel 2, Zien (in de mist), deel 3 & Zien, extra info.

De mist om haar heen werd dikker en dikker.

Ze was omsingeld,
kon geen kant op.
Wat moest ze nou?
Wat zou er gebeuren als ze zijn naam zou roepen.
Zou hij haar komen helpen?
Of zou hij haar laten staan,
alleen en verlaten.
Misschien was hij al wel weg…

Ze wist het niet.
Ze was onzeker,
bang.
Koude rillingen liepen over haar rug.
Voelde ze nou een traan over haar wang lopen?
Ze opende haar mond,
maar er kwam niks.
Het bleef stil.
De vraag,
zijn naam,
bleef hangen in haar keel.

Omringd door stilte en mist stond ze daar:
Alleen,
verlaten,
eenzaam.
Ze wist zich geen raad, toen plots
een stem klonk.

Zien (in de mist), deel 3

~ Sabrinadiana ~ 7 reacties

Vervolg: Zien & Zien, deel 2

Ze liep de bekende weg.
De route die ze met haar ogen dicht kan lopen.
Het pad dat ze kent als de binnenkant van haar broekzak.

Het was een mooie dag,
de zon scheen.
Vogels floten,
zij floot.

In de verte kon ze hem al zien,
hij leek druk.
Ze rechtte haar schouders,
hield haar hoofd hoog.
Ze zou niet weg kijken,
niet deze keer.
Ze mocht gezien worden,
hij mocht haar zien.

Er trokken wolken op.
Ineens klonk daar getetter.
Een witte, dikke wolk trok op,
ze zag niks meer.
Het pad verdween.
De mist werd dikker, en
dikker.

Hij veranderde in een zwarte schim in de mist.
Binnen enkele seconden was hij niet meer te zien.