Ziek

Piet & Sint

~ Sabrinadiana ~ Een reactie plaatsen

Sinterklaas heeft ons land inmiddels al weer even verlaten, iedereen zal ondertussen druk bezig zijn met de voorbereidingen voor Kerst. Toch wil ik toch nog even terugkomen op de gezellige Sinterklaasperiode. Dit jaar is Sinterklaas voor mij voorbij gevlogen. Zo jammer, want ik vind dit altijd één van de gezelligste tijden van het jaar. Het enige wat ik zo ontzettend jammer vind aan deze periode is de commotie die Piet met zich meebrengt.

Voordat jullie denken dit is weer een bericht van een voor- of tegenstander, ik kan jullie nu al vertellen dat ik tot beiden niet behoor. Normaal hou ik me hierover stil, laat ik het aan mij voorbij gaan. Waarom? Omdat ik van mening ben dat er andere dingen in de wereld spelen die belangrijker zijn en onze aandacht meer nodig hebben. ‘Waarom kunnen we ons niet zorgen maken om de dingen die echt onze prioriteit (meer) nodig hebben? Een wereld die zo rijk is, maar zoveel armoede kent. Een wereld vol voedsel en toch zijn er mensen die hongerlijden. Oorlog, vluchtelingen, terreurdreigingen, de grote veranderingen die er staan te gebeuren in Amerika. Noem zo maar op, het zijn er veel te veel. En wij, wij maken ons druk om het uiterlijk van één van Nederlands beste kindervrienden…’

Ik piet nu al jaren, dat heb ik altijd bruin gedaan. En als ik eerlijk ben vind ik dit ook de fijnste manier om te pieten. Op deze manier ben je namelijk echt onherkenbaar. Hoe ik dat weet? Daar zullen jullie zo achterkomen. Wat ik nog wel even duidelijk wil maken is dat deze post niet verder gaat over waarom wel of geen bruine of gekleurde pieten. Daar hebben we al genoeg voor- en tegenstanders van.

Door de jaren heen heb ik veel verschillende soorten pieten neer mogen zetten. Dit kwam met name door mijn werk in een dierentuin. Zo was ik o.a.;
– Gewoon Piet
– Jellowpiet (Voostelling met de mascotte)
– Coördinatiepiet
– Sportpiet
– Muziekpiet
– Pakjespiet – Verliefd
– Pakjespiet – Ziek
– Pizzapiet

2011: Jellowpiet

2011-jellowpiet

2012: Sportpiet



2013: Muziekpiet & Gewoon Piet

 

2015: Verliefde Pakjespiet

 

2016: Pakjespiet, Zieke Pakjespiet & Gewoon Piet

Intocht:


Grote Sinterklaasfeest – Zieke Pakjespiet:

Foto van DierenPark Amersfoort

Sinterklaasfeest PV – Pakjespiet:


(Gewoon) Piet:


Pizzapiet:

Zoals jullie op de foto’s kunnen zien ben ik inderdaad ook een groene piet geweest. En voordat alle voorstanders van onze bruine Piet daar over vallen; er is een verklaring voor dat ik een groene Pakjespiet was.

Ik zal eerlijk met jullie zijn, het was even slikken toen ik hoorde dat ik met het grote Sinterklaasfeest een groene piet zou worden. Maar piet was niet zomaar groen. Pakjespiet alias Ziekepiet of Zielepiet was groen van ellende. Ze was ziek omdat ze de avond ervoor
iets verkeerds gegeten had. Een pepernoot die achteraf toch geen pepernoot bleek te zijn. Een keutel… Dokterpiet schoot te hulp, dit kon een zeer ernstige zaak zijn. Hulp van de kinderen werd ingeroepen, d.m.v. een speurtocht kon er achter worden gekomen wat voor keutel Pakjespiet op had. En aan de hand daarvan wist Dokterpiet wat zij moest doen om Pakjespiet weer beter te krijgen.

Waar ik wel benieuwd naar was waren de reacties van de mensen om mij heen. Wat zouden zij er van vinden? (Waarom maakte ik mij hier eigenlijk zo druk over, wat deed het er toe…) Iedereen reageerde positief, gelukkig. Al moest ik mijn oma toch wel een paar keer uitleggen waarom piet nou precies groen was.

Op de dag zelf vond ik het vooral heel spannend. Hoe zouden de kinderen reageren? Zou ik vreemde reacties van ouders krijgen? Wat zouden mijn collega pieten van deze zieke piet vinden? Ik kan jullie vertellen dat dit allemaal ontzettend mee is gevallen. Doordat ik er de hele dag ziek bij liep was het voor de bezoekers van het park ook direct duidelijk waarom ik groen was. De kinderen maakte de kleur niet veel uit, ze maakte zich vooral zorgen of Pakjespiet wel weer beter zou worden. Een enkeling keek mij vreemd aan, maar nadat Dokterpiet de kinderen vertelde dat ik heel ziek was, was het voor de kids ook prima.

Als de reacties leuk waren en alles goed is gegaan, waarom dan toch dit bericht? Een aantal dagen na het grote feest is er door de dierentuin o.a. een foto van Ziekepiet op Facebook gezet. De reacties op deze foto zijn totaal het tegenovergestelde dan de reacties die we op de dag zelf kregen. Ergens doen deze reacties van de voorstanders wat met mij. Nee, ze maken mij niet boos. Ze maken mij juist verdrietig. Mensen die totaal niet weten wat er gebeurd is hebben hun oordeel klaar liggen en willen het maar al te graag met de rest van ons delen. Nou had ik er voor kunnen kiezen om deze comments hier met jullie te delen, maar dat doe ik niet. Die aandacht verdienen ze niet. Gelukkig waren er ook mensen die het voor het dierenpark en de groene piet opnamen. Moeder die bij het feest waren en even duidelijk maakte wat er met Piet aan de hand was. En dat raakt mij dan ook wel weer.

Wat wel door mijn hoofd speelt is; wat zouden de reacties op zieke Pakjespiet zijn geweest als deze hele pietendiscussie er niet was geweest? Wat als we het verhaal van Pakjespiet 6 of 7 jaar eerder hadden gedaan? Zou men er dan niet over gevallen zijn dat er een groene piet tussen alle donkere pieten liep? Een piet die zo groen was van ziek zijn.

Maar zoals jullie kunnen zien ben ik ook een bruine piet geweest. Naast het pieten op mijn werk, piet ik ook met een (kleine) groep vrijwilligers. Dit was dit jaar op de Leusderweg. Ik kon eindelijk mijn eigen pak weer aan. Maar hoe vertelde ik deze groep die al JAREN pieten dat ik een groene piet was geweest. Het is natuurlijk complete onzin, maar toch voelde het ergens als verraad naar hun. Ik durfde het ze amper te vertellen. Ik had zelfs bewust geen foto’s van mij als groene piet op Facebook of Instagram gezet. Niet iedereen reageerde even positief, maar dat is niet erg. Ik had het in ieder geval verteld en het voelde niet meer als een ongewenst geheim.

Om nu een afronding van deze post te maken vind ik lastig… Ik bevind mij niet meer echt in Sinterklaassfeer. Om iedereen nu nog een fijne Sinterklaas te wensen komt een beetje als mosterd na de maaltijd. Ik weet niet hoe het met jullie zit, maar hier klinken inmiddels kerstliedjes op de achtergrond. Dus ja… Daarnaast wil ik dit bericht ook niet eindigen over of met de pietendiscussie.  Ik denk dat ik dit bericht maar ga eindigen met:
Ik hoop dat jullie allemaal een fijne Sinterklaas hebben gehad. Nu met Kerst voor de deur wens ik alle Kerstengeltjes heel veel succes met alle voorbereidingen 😉 

Tot de volgende post!

Liefs,
Sabrina

Teken van leven

~ Sabrinadiana ~ Een reactie plaatsen

Hallo allemaal,

De afgelopen weken is het hier behoorlijk stil geweest. Té stil. De oorzaak hiervan was een flinke hersenschudding, die ik  ongeveer een maand geleden kreeg na een ongelukje. Een heel stom ongelukje. Speciaal voor mijn blog heb ik van deze periode een klein dagboek bijgehouden. Hierin beschreef ik in het kort hoe mijn dagen waren. Op deze manier was ik tijdens het ziek zijn toch een beetje bezig met schrijven. Ondanks dat mijn hoofd er helemaal niet naar stond. Sterker nog ik kreeg er alleen maar meer hoofdpijn van.

Na lang twijfelen heb ik besloten om alleen de gebeurtenis zelf in een kort fragment te beschrijven. De rest was niet interessant genoeg om te delen. Wat ik jullie wel kan vertellen is dat ik twee weken lang niet tegen fel licht en geluid kon, maar nu gaat alles weer.

Maar goed, vanaf nu ben ik weer terug 🙂
En ik heb enorm veel zin om weer lekker te gaan bloggen!

Liefs,
Sabrina

Zaterdag 29-10-2016,

Het begon als een gewone dag. Ik zou mijn huis(je) gaan opruimen, de stad in gaan op truienjacht en aan het eind van de middag zou ik bij mijn vader gaan eten. Maar niets ging die dag zoals gepland. Het noodlood sloeg toe toen ik wat spullen naar zolder wilde brengen. Het ging allemaal zo snel. Ik opende het luik naar de zolder toen ineens, uit het niets, de vlizotrap naar beneden kletterde. Bovenop mijn hoofd. Het was een harde klap, een hele harde klap. Tranen stonden in mijn ogen. Paniek sloeg direct toe. Een harde klap op het hoofd dat kan niet goed zijn. Gevaarlijk zelfs. Wat moest ik doen? Ik besloot om op de bank te gaan zitten, een aantal keren diep adem te halen. Ik moest kalm worden. Ondertussen voelde ik met mijn vingers tussen mijn haren op de zere plek en kon gelukkig de conclusie trekken dat ik niet bloedde. Dat was al een flinke opluchting. De pijn nam echter niet af, maar werd gelukkig ook niet erger. Ik probeerde met trillende handen mijn moeder te bellen, maar zij was in gesprek. Ik probeerde het nog een keer en nog een keer, maar kreeg haar niet te pakken. Toen schoot er door mijn hoofd dat ik de plek het beste kon koelen, dus verplaatste ik mij voorzichtig naar de koelkast. In mijn kleine vriezer lag niet zo veel. IJs, brood, loempia’s en een pak bevroren mangostukjes. Dat laatste werd mijn pijnverzachter. Ik haalde het zakje uit de doos, wikkelde er een dun sjaaltje om en hield het tegen mijn hoofd. Toen ik weer op de bank zat probeerde ik nogmaals mijn moeder te bellen, nog steeds in gesprek. Daarom besloot ik mijn tante te bellen, wellicht hoefde zij wel niet te werken. Gelukkig nam zij direct op. Heel vrolijk. Toen ze mij hoorde huilen, sloeg haar stem om. Ik vertelde haar wat er gebeurd was, dat ik niet wist wat ik moest doen. Het leek mij niet erg genoeg om 112 te bellen, maar wat moest ik wel? Mijn tante zei dat ze er meteen aan zou komen en contact op zou nemen met mijn moeder. Nog geen vijf minuten na dat gesprek ging mijn telefoon. Mijn moeder. Ze wist nog van niks.

In de tijd dat mijn moeder en tante onderweg waren zat ik met een zak bevroren mangostukjes tegen mijn hoofd. Ik probeerde rustig adem te halen, kalm te worden. Ik herhaalde mijn naam, adres, telefoonnummer, het telefoonnummer van mijn moeder. Ook controleerde ik met mijn pink beide oren op bloed, dat er gelukkig niet zat.

Mijn telefoon ging, een onbekend nummer. Ik liet hem overgaan, had geen zin in een praatje van een telecom verkoper. Kort daarna ging mijn telefoon weer, wederom onbekend. Nadat de persoon had opgehangen bedacht ik mij ineens dat mijn moeder misschien wel iemand had kunnen bellen en dat zij mij nu wilde spreken. Het voicemailbericht wat niet veel later binnenkwam bevestigde dat. Het was de huisartsenpost, zij zouden mijn moeder terugbellen. Ik denk dat nog geen minuut later mijn moeder aan de deur stond, telefoon aan haar oor.
“Ze staat hier” zei ze opgelucht.
Ik kreeg de telefoon en moest vertellen wat er gebeurd was. Daarna volgde een lijst aan vragen.
Was ik buitenbewustzijn geweest? Nee.
Kon ik mij herinneren wat er gebeurd was? Ja.
Had ik pijn? Ja, heel veel.
Was er bloed? Nee.
Voelde ik mij duizelig? Ja.
Was ik misselijk? Ja.
Had ik overgegeven? Nee.
Daarna moest mijn moeder mijn oren controleren op bloed. Gelukkig trok zij de dezelfde conclusie als dat ik al eerder deed. Daarna kon ik de telefoon weer terug geven aan mijn moeder, zodat er een afspraak met een arts gemaakt kon worden. Een uur later kon ik terecht.

Adrenaline gierde werkelijk door mijn lijf. Ik was fit, had wat hoofdpijn, maar had praatjes voor tien. In de wachtkamer bij de huisartsenpost in het ziekenhuis was het niet veel anders. Maar hoe langer we daar zaten hoe scherper het geluid werd. Hoe zwaarder mijn ogen werden. Toen ik dan eindelijk aan de beurt was werd ik door een huisarts onderzocht. Of nou ja, eerst vragen daarna testjes. Zo werden mijn oren gecontroleerd op bloed, werden mijn reflexen gecontroleerd (armen, knieën en voetzolen), moesten mijn ogen een lampje volgen, werd er gedrukt op mijn hoofd, schouder, nek- en rugwervels en moest ik daarna nog wat testjes staand doen (met mijn ogen dicht mijn neus aanraken, voet voor voet over een ‘lijn’ lopen, op één been staan en dan hurken). De conclusie die de arts trok was dat er geen ernstig letsel was. Ik had een hersenschudding. Een flinke. Er waren alleen wel nog een paar kleine dingetjes. Omdat ik (nog) niet had overgegeven moesten we direct contact opnemen met de huisartsenpost als dit nog wel zou gebeuren. Als ik bij thuiskomst direct zou gaan slapen moest ik om het uur gewekt worden. In de avond/nacht moest dit om de twee uur gebeuren.

Die nacht werd er weinig geslapen. Ik was bang om in slaap te vallen, bang dat ik niet wakker zou worden. Uiteindelijk was ik zo moe, dat ik toch in slaap viel. Toch was ik vaak al voor de wekker wakker. Op de vragen die mijn moeder me stelde wist ik gelukkig de juiste antwoord te geven.