November bijna hier 🎉

Volgende week begint november. Eindelijk weer tijd voor de National Novel Writing Month! De afgelopen jaren ben ik iedere november aangegaan om in een maand tijd een verhaal van 50.000 woorden te schrijven. Dit gaat mijn 6e Nanowrimo avontuur worden.

Waar ik voorgaande jaren gewoon begon met schrijven en vorig jaar voor het eerst echt beetje een “plan” had, ga ik het dit jaar weer heel anders aanpakken. Je zou bijna kunnen zeggen dat ik een gestructureerde planning heb opgezet. Bijna…

Personages uitgewerkt ✔️ – of nou ja bijna… Ik ben nog niet helemaal tevreden over één van de namen. (Jáwel, het bekende “Sabrina kan-niet-kiezen-namen-probleem” doet weer voor..)
Gebeurtenissen puntgewijs ✔️
Indeling hoofdstukken ✖️/✔️ – laten we zeggen bijna af.
Een idee voor ‘t einde ✖️- I’ve got no clue…

Het enige wat ik straks moet doen als Nanowrimo eindelijk begint; is minimaal 2.000 woorden per dag uit mijn vingers krijgen en wie weet heb ik dit jaar dan éindelijk een verhaal af waar ik écht tevreden over ben. O ja… en natuurlijk een passend einde verzinnen 😅

Natuurlijk zal ik jullie ook dit jaar weer op de hoogte houden over mijn voortgang. Mijlpalen (of diepte punten, want dat kan natuurlijk ook…) zal ik op mijn blog posten, verder updates zullen te volgen zijn via mijn Facebookpagina en Instagram. Dus mocht je het leuk vinden om op de hoogte te blijven over mijn November schrijfavontuur volg me dan 😉

Dit is het voor nu.  Tot binnenkort!

Liefs,
Sabrina

Flashback

Omdat ik de laatste periode hier akelig stil ben geweest kom ik met een flashback van de afgelopen maanden. Wat heb ik gedaan? Wat hield mij bezig?


Januari/Februari:
Eind januari kwam ik op het idee om mijn haar te knippen. Het moest kort en wel direct. Diezelfde middag belde ik de kapper van mijn vader, omdat ik wist dat mijn eigen kapper op zo’n korte termijn geen plek zou hebben. 3 uur na mijn telefoontje zat ik in de kappersstoel en lagen mijn lange lokken op de grond. Mijn haar was zo kort dat invechten helaas niet meer ging. Gelukkig lukte dat twee weken na mijn knipbeurt wel weer!!!

Twee weken na mijn knipbeurt besloot ik om mijn haren te verven. Violet, Colorista van L’oreal. Permanente kleuring. Ik verfde het zelf…

Maart:
In Maart liep ik met twee liter ijs van San Marco onder mijn arm over straat én was het hoog nodig tijd om mijn uitgroei bij te kleuren.

Ook slaagde ik voor mijn laatste examen. Hiermee kwam een einde aan een (korte) periode van intensief leren en was ik (éindelijk) officieel Assistent Drogist.

Husdon Bay opende haar deuren in de stad. Dus een bezoekje, met aankopen, kon niet uitblijven.

Ik stemde voor de gemeenteraadsverkiezingen en kocht geweldige witte sneakers met een hele tof stik.

Eind deze maand kwam ik tot de conclusie dat ik dit violet-kleurtje in mijn haar toch wel een beetje zat werd. En met het oog op de lente en zomer mijn haar toch wat lichter wilde hebben.

April:
In April at ik o.a. garnaal kroketjes (al hadden ze meer weg van bitterballen) bij Hoofdstad Brasserie. Die zijn daar echt heeeeerlijk!!! Ik geloof dat we met z’n tweeën wel drie of vier porties hebben genuttigd.

Ook had ik een reünie van de dierentuin. Met alle oud collega’s van 2008 (toen ik er net kwam werken) tot 2011/2012 (toen ik nog lang niet van plan om weg te gaan) gingen we uiteten. Best gek om iedereen weer te zien, zeker als je je bedenkt dat je sommigen 5 a 6 jaar geleden voor het laatst gezien hebt. Het was een gezellige avond. Ik hoop dat we het nog eens over zullen doen.

Op Koningsdag besloot mijn vader om broodjes te verkopen in de Krommestraat. Jullie kunnen vast wel raden wie er in uitgedost in een koksbuis, sloof en natuurlijk oranje door de straat liep. Yup, MOI. Speciale Italiaanse broodjes (Puccia) met speenvarken (Porchetta). Aangezien de meeste mensen die langs onze tafel liepen niet wisten wat Porchetta was en ik dat eigenlijk bij iedereen dus wel kon uitleggen, duurde het niet lang voordat ik mij in de volgende situatie bevond:
“Zo, dus jullie verkopen broodjes met porchetta” klonk de
man die langs onze tafel liep.
Ik knikte en aangezien al onze vorige klanten geen idee                                                           hadden wat porchetta is zei ik: “Dat is speenvarken. Heel
lekker!”
“Ik weet wat porchetta is” antwoordde de man.
Ik was een tikkeltje verbaasd. Hij zag er nou niet bepaald uit                                                    als een kenner of Italiaans, maar wie ben ik om daar over te                                                      oordelen. Misschien ging deze man wel regelmatig op                                                                  vakantie naar Italië en is een broodje Porchetta wel iets wat                                                      hij heel graag eet. Mijn ogen rolde bijna uit hun kas toen ik de
man ineens vloeiend Italiaans hoorde praten met zijn vrouw.
Daarna vertelde hij dat hij in de regio had gewoond waar
deze vleeswaren vandaan komt. Maar natuurlijk…

Mei:
Mei is nog maar net begonnen, maar belooft nu al een leuke maand te worden.
* The Greatest Showman komt deze maand uit op dvd. Verkrijgbaar
vanaf 2 mei!!!
* De verjaardag van Liefs Sabrina.
* Aanmelding voor de opleiding tot Drogist.
* Afspraak bij de kapper!!!
* Het Songfestival (Ja, ik ben nog steeds fan 🙂 )
* En dan zijn er nog de dingen die ik nu vergeet en al het onverwachtse
wat er staat te gebeuren.


 

NaNoWriMo, update 3

En hier is nog een Nanowrimo update!
Eerder vertelde ik jullie al dat mijn inspiratie voor dit verhaal voort is gekomen uit een bekende boekenreeks en film. Welke dat zijn? De tijd is daar om dat aan jullie bekend te maken.

*Tromgeroffel*

Mijn Nanowrimo verhaal van 2017 is gebaseerd op een verhaal wat de meesten van jullie wel zullen kennen. Mijn verhaal is gebaseerd op Suzanne Collins haar wereldberoemde Hunger Games reeks.
Ja, jullie lezen het goed. Mijn verhaal is gebaseerd op de wereldberoemde Hunger Games.

De boeken gaan inmiddels al wat jaren mee. Het eerste deel verscheen ruim 9,5 jaar geleden. Deel twee volgde in 2009 en het laatste deel kwam zo’n 7 jaar geleden uit. In 2012 verscheen de eerste film. Het tweede deel kwam uit in 2013. Het laatste boek werd ingedeeld in twee films waarvan het eerste deel in 2014 is verschenen en het vervolg in 2015.

De hele Hunger Games gekte heeft mij toen nooit echt gegrepen. Het leek niet echt iets voor mij. Tot 2017… Ik zag de film per toeval op tv en was vrij snel om. Tot mijn verbazing was daar vrijwel direct inspiratie voor een verhaal. Inspiratie die ik bewaarde voor Nanowrimo.

Degenen die de originele boeken gelezen hebben zullen wellicht wat overeenkomsten vinden in mijn verhaal. Maar ik beloof jullie dat ik er verder toch wel echt mijn eigen Sabrina-twist aan heb gegeven.

Sorry, hier nog steeds geen scene’s. Maar het duurt nu niet lang meer 😉

Liefs,
Sabrina

NaNoWriMo, update 2

LSOp moment van schrijven is het 1 December. Als ik het bericht dan eindelijk online zet zijn we inmiddels al weer 3 dagen verder….

Zoals jullie allemaal weten zit November er op. Daarmee is er ook een einde gekomen aan de Nanowrimo-maand. Eerlijk gezegd kijk ik al uit naar volgend jaar!

Updates tijdens mijn Nanowrimo uitdaging zijn helaas niet gelukt. Het schrijven (en het leren voor het eerder benoemde examen) namen meer tijd in beslag dan ik had verwacht. Daarnaast ging het gewone leven ook door. Werken, het huishouden…

Jullie vragen je nu vast en zeker af of ik dié 50.000 woorden gehaald heb. Het heeft me bloed, zweet en tranen gekost, maar ik heb uiteindelijk de 50.000 weten te halen. Nou klinkt het vast heel dramatisch, maar 30 november was nog nooit zo mooi ;P

In de ochtend had ik mijn examen en bleek dat ik geslaagd was. Ik moet heel eerlijk zijn dat deze uitslag toch een soort van onverwachts kwam, maar dat is een ander verhaal. Naast dat ik die ochtend slaagde voor mijn examen, waren daar die 50.000 woorden die mij achtervolgde. De laatste twee dagen had ik geen woord meer op papier gezet. Mijn aandacht ging volledig uit naar het leren. Dit had natuurlijk wel de consequentie dat ik achter zou komen te liggen op schema. En man dat deed ik… Ik had twee dagen schrijven gemist, dat betekende dat ik 3.334 woorden achter liep. En met de 1.667 die ik er op deze laatste dag nog bij moest schrijven kwam ik op een totaal van 5.001 woorden die ik even in een avondje uit mijn vingers moest weten te persen. Want hoe dan ook ik zou en moest het halen. En ik kan jullie vertellen dat 5 duizend en één woorden een hoop zijn voor 1 avond. MAAR… het is me gelukt! Jawel, ik heb de 50.000 woorden behaald! Meer zelfs! Ik wist 5.970 op het scherm te krijgen. Dat zijn er bijna 1.000 meer! Woohoo!!!

Ben ik blij met het eindresultaat? YES!
Heeft het mij bloed, zweet en tranen gekost? JA!
Heb ik met mijn handen in mijn haar gezeten? O JA, MEERDERE KEREN.
Ging het schrijven vlot?
MWAH, NIET ALTIJD. ER WAS EEN DIEPTE PUNT WAARBIJ IK HET DOCUMENT MET MIJN VERHAAL BIJNA VERWIJDERD HAD. OEPS…
Heeft het mij slapeloze nachten bezorgd?
EEN PAAR…
Is het, het waard geweest? ZEKER WETEN!

Oké, dit is het voor nu. Don’t shoot me!
Er volgt echt heeeeeel snel een post met fragmenten uit mijn geschreven verhaal. ECHT WAAR 😉

Liefs,
Sabrina

NaNoWriMo

LS
Het is hier veel te lang stil geweest. Dit was ik zeker niet van plan. Ik zag de maand November op Liefs Sabrina in het teken staan van NaNoWriMo (voor de mensen die niet bekend zijn met Nanowrimo, wees gerust ik leg het hieronder zo verder uit). Ik was van plan om minimaal één keer in de week een update te plaatsen, maar de maand November blijkt toch iets drukker dan ik verwacht. Naast dat ik deze maand weer deelneem aan de Nanowrimo uitdaging heb ik eind deze maand ook een examen staan (en daar moet uiteraard voor geleerd worden).

Begin deze maand is mijn NaNoWriMo avontuur van 2017 van start gegaan. Voor degenen die er nog niet eerder van hebben gehoord: November is de National Novel Writing Month. Dit houdt in dat je 30 dagen de tijd een compleet nieuw verhaal (roman) van 50.000 woorden op papier te zetten. Yup, 50.00 woorden, dat zijn er een hele hoop. Om tot dit aantal te komen is het van belang om iedere dag minimaal 1.667 woorden te schrijven, anders is het echt niet te doen.



2013

Mijn eerste keer Nanowrimo was echt een drama. Ik was totaal onvoorbereid. Ik kan mij nog herinneren dat ik tijdens de cursus Creatief Schrijven voor het eerst van dit spektakel hoorde. Mijn lerares vertelde er tijdens de cursus over. Iemand die zij kende deed het ook, het was een hele uitdaging. Zelfs voor iemand die al jaren schrijft. Dus wat bedacht ik mij die ochtend… Juist: “Dat ga ik ook proberen.”
Compleet onvoorbereid begon ik aan deze uitdaging. Ik had eerlijk gezegd geen idee waar ik over wilde schrijven en begon gewoon… Het zal jullie dan zeker vast niet verbazen dat het mij niet is gelukt om de 50.000 woorden te behalen. Ik kwam slechts tot een magere 7.838 woorden.

2014
Mijn tweede jaar Nanowrimo ging een stuk vlotter. Ik wist waarover ik wilde schrijven en had soort van een plan (in mijn hoofd, natuurlijk niet op papier). Dat jaar leken de woorden uit mijn vingers te vliegen en voordat ik het wist liep ik duizenden woorden voor op het schema. Ik eindigde dit jaar met een compleet verhaal van ruim 60.000 woorden. 10.000 meer! Wat een mijlpaal en dat voor een tweede keer.

2015
Waar het in 2014 mij zo makkelijk af ging, kwam 2015 met meer obstakels. Ik denk dat het mij makkelijk gelukt was mits ik die periode niet ontiegelijk druk was voor de Schrijvers Academie. Het was misschien iets te ambitieus van mij om naast al mijn schrijfopdrachten voor de academie ook nog eens een verhaal van 50.000 woorden uit mijn vingers te persen. 4.941 woorden…

2016
Dit jaar was werkelijk waar een ramp… Ik zat niet lekker in mijn vel en kreeg geen woord op papier. Na een aantal hopeloze pogingen om iets op papier te zetten heb ik met tegenzin toch maar besloten om de handdoek in de ring te gooien.

NU – 2017

Ook dit jaar ben ik de uitdaging weer aangegaan. Dit jaar is misschien wel het moeilijkste jaar, want naast het schrijven ben ik druk aan het leren voor een examen. En dat gaat natuurlijk voor het schrijven. Ik probeer nu vooral in de avonduurtjes aan mijn verhaal te werken en tot nu toe loopt alles, tot mijn verbazing, op rolletjes. Ik heb een idee, weet waar ik naartoe wil schrijven en loop bijna een dag voor op de woorden. Voor het eerst heb ik vooraf een plan gemaakt. Ik ben natuurlijk niet vooraf begonnen met schrijven, want dat gaat in tegenstrijd met de Nanowrimo regels (al moet je natuurlijk helemaal zelf weten of je je hier wel aan wilt houden). Dit jaar ben ik vooraf mijn personages gaan uitschrijven; hoe zien ze eruit, wie is hun familie, wie zijn hun vrienden en wat voor karakter hebben ze. Natuurlijk een lange lijst met zowel meisjes- als jongensnamen. Richtlijnen voor het verhaal; waar speelt het zich af, grove omschrijving van de omgeving en per hoofdstuk puntsgewijs opgeschreven wat er moest gebeuren (dit is mij overigens alleen voor de eerste vier hoofdstukken gelukt…)
Op 1 november klonk het startschot en ben ik echt van start gegaan met mijn verhaal. Het tempo zat er goed in en ik liep als snel voor op de richtlijnen voor het woordaantal. Er is één dag dat ik niet geschreven heb, dat is dag 11 geweest. Maar omdat ik op de tiende dag al op het woordaantal van dag 11 zat heb ik hier gelukkig geen verlies aan geleden. Vandaag is de 22ste dag en ik kan jullie vertellen dat ik nog altijd op schema loop, al moet er vandaag natuurlijk nog wel geschreven worden. Aan het einde van vandaag zal ik volgens het schema 36.666 woorden op moeten hebben. Dit gaat een eitje worden. Gisteren eindigde ik mijn dag namelijk met 36.327 woorden. Als ik dit weet vol te houden dan moet het mij makkelijk lukken om die 50.000 te behalen (of daarmee mijn verhaal ook af is moet ik dan nog maar eens zien).


Dus de komende acht dagen ben ik nog hard aan het schrijven. Ergens best een gek idee dat ik straks misschien wel een verhaal heb dat helemaal af is…

Ik ga jullie nog niet vertellen waar mijn Nanowrimo verhaal van dit jaar over gaat. Wel kan ik jullie vertellen dat ik mij heb laten inspireren door een bekende boekenreeks, die ook verfilmd is. Het is een verhaal dat me de afgelopen maanden heeft ingepakt. Meer kan ik voorlopig nog niet zeggen.

Wat ik jullie al wel vast kan beloven is dat mijn volgende Nanowrimo update snel zal volgen. Ondanks dat ik het doodeng vind zal ik dan een paar fragmenten uit mijn verhaal plaatsen. Ben je benieuwd? Hou dan mijn blog en Istagram pagina (@Liefs_Sabrina) in de gaten.

Tot de volgende keer!
Liefs, Sabrina

LS

Liefs Sabrina op Instagram

Vanaf vandaag is Liefs Sabrina te volgen op Instagram!
Door middel van Instagram hoop ik mijn blog wat meer toegankelijk te maken voor nieuwe lezers. Ergens vind ik het dood eng, maar ik wil toch het bereik van Liefs Sabrina gaan vergroten. Instagram is daar de eerste stap van.

Mijn gebruikersnaam luidt: Liefs_Sabrina. (Meteen even volgen 😉 )
Op dit Instagram account zal ik nieuwe berichten aankondigen, foto’s plaatsen van dingen die mij bezig houden (voor mijn blog) en meer. Op deze manier hoef ik mijn Facebookvrienden niet continu te spammen met allerlei foto’s.

MAAR Facebookvrienden wees niet getreurd, nieuwe posts zal ik natuurlijk altijd nog met jullie delen 🙂

Goed, dat was het voor nu. Tot de volgende keer!

Liefs,
Sabrina

Afwezig

Hallo allemaal, daar ben ik weer.
Het is hier even stil geweest. Twee maanden en 2 dagen om precies te zijn. Maar ik ben nu weer terug van weggeweest!

Waarom het hier zo stil was?
Precies een maand geleden vertrok mijn vliegtuig naar Italië, waar ik twee weken heb mogen genieten van het land, de mensen, het eten (metname het eten!) en mijn familie. Internet en WiFi was daar erg beperkt. Ik had een zonnige update vanuit het zuiden wel zien zitten, maar de WiFi verbinding dacht daar helaas anders over. Inmiddels bevind ik mij precies twee weken en drie dagen weer op Nederlandse bodem.

De periode voor mijn vakantie was best heftig. Naast dat gedoe met mijn ogen was ik ook erg moe, soms tot duizelingen aan toe. Diepte punt was toch wel dat ik soms gewoon niet meer op mijn benen kon staan en meerdere malen per dag het gevoel had dat ik weg kon zakken. Het vreemde was dat ik er thuis niet zoveel last van had, de klachten leken zich vooral voor te doen bij inspanning (bijv. op het werk). Toen ik besloot dat het hoog nodig tijd was om de huisarts een bezoek te brengen, bleek deze met vakantie te zijn. Zul je altijd zien… Dan maar naar de waarnemend arts, want dit had lang genoeg geduurd. Ik belde op maandagochtend de waarnemende huisartsenpraktijk en wilde in eerste instantie een afspraak maken voor de woensdag. Maar na het horen van mijn klachten moest ik van de assistent zo snel mogelijk komen en kon al met een halfuur terecht. Toch wel gek zo’n andere huisarts, iemand die je nog nooit eerder gezien hebt. Maar aan de andere kant; wellicht ook iemand met een frisse blik. Ik hoefde niet lang in de wachtkamer te wachten. Na het opsommen van mijn klachten en het vermoeden van bloedarmoede, werd mijn bloeddruk opgemeten. Die was te hoog (op zich niks vreemds, die heb ik wel eens eerder gehad. Iets met een operatie ofzo…). De waarnemend arts wilde bloed laten prikken. Mijn bloed zou dan onderzocht worden op te korten. Daarnaast konden mijn klachten ook duiden op iets anders. Namelijk een longembolie. Toen ik dit hoorde kreeg ik het toch wel extra benauwd… De arts wilde mij hier voor de zekerheid op laten testen. Ik hoef jullie vast niet te vertellen dat ik vrij angstig op mijn fiets naar het ziekenhuis zat.

Held als ik ben met naalden, zat ik natuurlijk lekker ontspannen in de prikstoel. Not… Terwijl ik de andere kant op keek werden de buisjes bloed afgetapt. Ik zou diezelfde middag nog door de huisarts gebeld worden met de uitslag van het longembolie onderzoek. Wat ik na het bloedprikken deed? Ik ging naar werk. Nog geen twee uur later ging de telefoon en was er een enorme opluchting. Geen longembolie. Wat het dan wel was? Daar zouden de uitslagen de volgende dag van klaar liggen. Ik moest dan zelf naar de praktijk bellen.

De volgende dag belde ik zoals afgesproken de praktijk.
“U wordt tussen 13.30 en 15.00 uur door de dokter teruggebeld” had de assistente gezegd.
Hoezo? Dacht ik. Bij mijn eigen huisarts kreeg ik die uitslagen van bloedonderzoeken altijd via de assistent. Zou er dan toch iets verkeerds gevonden zijn?
Om drie uur had ik nog steeds geen belletje gehad. Reden voor onrust, waren zij mij vergeten? Na drieën belde ik de praktijk. Het was er erg druk, ik zou vandaag nog gebeld worden, maar dan later. Nog geen halfuur later ging de telefoon. Daar was de uitslag.
Ik bleek last te hebben van een flinke bloedarmoede. IJzer te kort. Een veel te lage waarde aan vitamine B12 én een tekort aan foliumzuur.  Voor het ijzer tekort kreeg ik een recept die ik de volgende dag kon ophalen bij de apotheek. Voor de B12 en foliumzuur moest ik extra voedingssupplementen slikken, die ik gewoon bij de drogist kon halen. Na ong. 6 weken moest ik dan mijn bloed weer laten testen.

September de 13e mocht ik weer bloed prikken. Ze hebben toen gekeken naar de waardes van ijzer, foliumzuur, vitamine B12 en vitamine D. Afgelopen woensdag heb ik daar de uitslag van gekregen. Alles was goed. IJzer zelfs iets aan de hoge kant.

En ik merk het ook. Ik voel me stukken beter dan 6 weken geleden. Ik heb veel meer energie, heb meer kracht, voel me ontspannen en ben helemaal niet meer moe. Daarnaast merk ik het ook aan andere dingen. Zo had ik bijvoorbeeld helemaal geen inspiratie meer om te schrijven. Alles wat uit mijn vingers kwam was vlak. Maar ook dat is over. In mijn hoofd borrelen allemaal dingen die ik op papier wil gaan zetten. Grote kans dat er ook nog dingen tussen zitten die ik graag met jullie deel 😉

Kortom: Ik ben terug van weggeweest 🙂

Liefs,
Sabrina

P.s.
Dus binnenkort ook een nieuw deel van  “Zien” 😉

Hoofdpijn, 2

Hier een korte hoofdpijn update…

Kunnen jullie je nog mijn hoofdpijn bericht van eind vorige maand herinneren?
Zo niet? Klik dan hier om naar dat vorige bericht te gaan.

Mijn huisarts wilde eerst mijn gegevens van twee jaar geleden aanvragen bij het ziekenhuis en indien zij het nodig vond een doorverwijzing geven. Deze zou ik dan via de mail ontvangen. Tot op de dag van vandaag had ik nog niks gehoord. Dus besloot ik om zelf maar eens te gaan bellen. Daar heb ik achteraf gezien natuurlijk veel te lang mee gewacht.

Ik vertelde de assistent mijn verhaal en deze ging in mijn dossier kijken. Wat denk je… Op 3 juni is de doorverwijzing uitgeschreven en doorgestuurd naar het ziekenhuis. Hoe kan ik dan weten dat ik een afspraak mag maken???

De assistent heeft mij de doorverwijzing meteen toegestuurd. Waarna ik het ziekenhuis direct heb gebeld om een afspraak te maken bij de polikliniek oogheelkunde. Hier kan ik 27 juni terecht bij de oogarts. Dus wordt vervolgd…

Liefs,
Sabrina