Begin deze maand bezocht ik de beeldentuin in Garderen. Ik zal eerlijk zijn, toen mijn moeder en tante zeiden dat ze daar naartoe wilden gaan was ik niet direct enthousiast… “Neem je camera mee, misschien kan je wel mooie foto’s maken.”

Juist, misschien…
Mijn moeder en tante waren hier jaren terug eerder geweest. Toen hadden zij ook foto’s gemaakt. Allerlei beelden stond hutje mutje bij elkaar. Eigenlijk onmogelijk om leuk op de foto te zetten. Maarja, er kan een hoop veranderen in een aantal jaar. En eerlijk gezegd klonk het ook wel een beetje stoffig. Een beeldentuin… No offense, maar is dat niet iets waar alleen oude mensen naartoe gaan? Ik ging mee, maar besloot er niet al te veel van te verwachten. Naast dat er allemaal beelden zouden zijn, was er ook een zandsculptuur tentoonstelling. Toen de tijd was die niet heel groot, maar het is natuurlijk wel leuk om te fotograferen.

“En er zijn ook grote appels, beschilderd in allerlei kleuren…”
Over die appels vertelde mijn moeder wel vaker. Die zijn ook mooi om op de foto te zetten. “Pas maar op, nog even en als we er zijn blijken die appelbeelden weg te zijn’ grapte ik.

Ik zal eerlijk zijn; de beeldentuin in Garderen is me heel erg meegevallen. Het was een grote verrassing, want er was echt veel te zien. En de zandsculpturen? Die waren prachtig. Oude schilderijen van oude schildermeesters, waaronder Rembrandt, waren van zand gemaakt. Het meisje met de parel, Het melkmeisje, De nachtwacht en nog veeeel meer, allemaal van zand. Het publiek was lang niet zo oud als ik verwacht had. Er waren leuke winkeltjes, leuke eetgelegenheden én de appelbeelden? Tsja, drie maal raden… Die hadden ze niet meer!

Hier alvast een paar foto’s, maar meer zullen volgen in een losse post 😉

Liefs,
Sabrina