Sabrina’s Dairy

NaNoWriMo

~ Sabrinadiana ~ Een reactie plaatsen

LS
Het is hier veel te lang stil geweest. Dit was ik zeker niet van plan. Ik zag de maand November op Liefs Sabrina in het teken staan van NaNoWriMo (voor de mensen die niet bekend zijn met Nanowrimo, wees gerust ik leg het hieronder zo verder uit). Ik was van plan om minimaal één keer in de week een update te plaatsen, maar de maand November blijkt toch iets drukker dan ik verwacht. Naast dat ik deze maand weer deelneem aan de Nanowrimo uitdaging heb ik eind deze maand ook een examen staan (en daar moet uiteraard voor geleerd worden).

Begin deze maand is mijn NaNoWriMo avontuur van 2017 van start gegaan. Voor degenen die er nog niet eerder van hebben gehoord: November is de National Novel Writing Month. Dit houdt in dat je 30 dagen de tijd een compleet nieuw verhaal (roman) van 50.000 woorden op papier te zetten. Yup, 50.00 woorden, dat zijn er een hele hoop. Om tot dit aantal te komen is het van belang om iedere dag minimaal 1.667 woorden te schrijven, anders is het echt niet te doen.


2013
Mijn eerste keer Nanowrimo was echt een drama. Ik was totaal onvoorbereid. Ik kan mij nog herinneren dat ik tijdens de cursus Creatief Schrijven voor het eerst van dit spektakel hoorde. Mijn lerares vertelde er tijdens de cursus over. Iemand die zij kende deed het ook, het was een hele uitdaging. Zelfs voor iemand die al jaren schrijft. Dus wat bedacht ik mij die ochtend… Juist: “Dat ga ik ook proberen.”
Compleet onvoorbereid begon ik aan deze uitdaging. Ik had eerlijk gezegd geen idee waar ik over wilde schrijven en begon gewoon… Het zal jullie dan zeker vast niet verbazen dat het mij niet is gelukt om de 50.000 woorden te behalen. Ik kwam slechts tot een magere 7.838 woorden.

2014
Mijn tweede jaar Nanowrimo ging een stuk vlotter. Ik wist waarover ik wilde schrijven en had soort van een plan (in mijn hoofd, natuurlijk niet op papier). Dat jaar leken de woorden uit mijn vingers te vliegen en voordat ik het wist liep ik duizenden woorden voor op het schema. Ik eindigde dit jaar met een compleet verhaal van ruim 60.000 woorden. 10.000 meer! Wat een mijlpaal en dat voor een tweede keer.

2015
Waar het in 2014 mij zo makkelijk af ging, kwam 2015 met meer obstakels. Ik denk dat het mij makkelijk gelukt was mits ik die periode niet ontiegelijk druk was voor de Schrijvers Academie. Het was misschien iets te ambitieus van mij om naast al mijn schrijfopdrachten voor de academie ook nog eens een verhaal van 50.000 woorden uit mijn vingers te persen. 4.941 woorden…

2016
Dit jaar was werkelijk waar een ramp… Ik zat niet lekker in mijn vel en kreeg geen woord op papier. Na een aantal hopeloze pogingen om iets op papier te zetten heb ik met tegenzin toch maar besloten om de handdoek in de ring te gooien.

NU – 2017
Ook dit jaar ben ik de uitdaging weer aangegaan. Dit jaar is misschien wel het moeilijkste jaar, want naast het schrijven ben ik druk aan het leren voor een examen. En dat gaat natuurlijk voor het schrijven. Ik probeer nu vooral in de avonduurtjes aan mijn verhaal te werken en tot nu toe loopt alles, tot mijn verbazing, op rolletjes. Ik heb een idee, weet waar ik naartoe wil schrijven en loop bijna een dag voor op de woorden. Voor het eerst heb ik vooraf een plan gemaakt. Ik ben natuurlijk niet vooraf begonnen met schrijven, want dat gaat in tegenstrijd met de Nanowrimo regels (al moet je natuurlijk helemaal zelf weten of je je hier wel aan wilt houden). Dit jaar ben ik vooraf mijn personages gaan uitschrijven; hoe zien ze eruit, wie is hun familie, wie zijn hun vrienden en wat voor karakter hebben ze. Natuurlijk een lange lijst met zowel meisjes- als jongensnamen. Richtlijnen voor het verhaal; waar speelt het zich af, grove omschrijving van de omgeving en per hoofdstuk puntsgewijs opgeschreven wat er moest gebeuren (dit is mij overigens alleen voor de eerste vier hoofdstukken gelukt…)
Op 1 november klonk het startschot en ben ik echt van start gegaan met mijn verhaal. Het tempo zat er goed in en ik liep als snel voor op de richtlijnen voor het woordaantal. Er is één dag dat ik niet geschreven heb, dat is dag 11 geweest. Maar omdat ik op de tiende dag al op het woordaantal van dag 11 zat heb ik hier gelukkig geen verlies aan geleden. Vandaag is de 22ste dag en ik kan jullie vertellen dat ik nog altijd op schema loop, al moet er vandaag natuurlijk nog wel geschreven worden. Aan het einde van vandaag zal ik volgens het schema 36.666 woorden op moeten hebben. Dit gaat een eitje worden. Gisteren eindigde ik mijn dag namelijk met 36.327 woorden. Als ik dit weet vol te houden dan moet het mij makkelijk lukken om die 50.000 te behalen (of daarmee mijn verhaal ook af is moet ik dan nog maar eens zien).

Dus de komende acht dagen ben ik nog hard aan het schrijven. Ergens best een gek idee dat ik straks misschien wel een verhaal heb dat helemaal af is…

Ik ga jullie nog niet vertellen waar mijn Nanowrimo verhaal van dit jaar over gaat. Wel kan ik jullie vertellen dat ik mij heb laten inspireren door een bekende boekenreeks, die ook verfilmd is. Het is een verhaal dat me de afgelopen maanden heeft ingepakt. Meer kan ik voorlopig nog niet zeggen.

Wat ik jullie al wel vast kan beloven is dat mijn volgende Nanowrimo update snel zal volgen. Ondanks dat ik het doodeng vind zal ik dan een paar fragmenten uit mijn verhaal plaatsen. Ben je benieuwd? Hou dan mijn blog en Istagram pagina (@Liefs_Sabrina) in de gaten.

Tot de volgende keer!
Liefs, Sabrina

LS

Nieuwe Look

~ Sabrinadiana ~ Een reactie plaatsen

Precies 10 dagen geleden, op 10 oktober, ging ik naar de kapper. De knipbeurt zelf stelt meestal niet zo veel voor; puntjes, meer niet. TENZIJ het echt nodig is. Wat bij mij altijd het meeste tijd in beslag neemt is het verven. Dan weer lichter, dan weer donkerder, een keer rood, gekleurde plukjes, een veertje hier een veertje daar, noem maar op.

Meestal speur ik van te voren het internet af opzoek naar leuke ideeën voor een nieuw model of andere kleur. Daarnaast kijk ik ook altijd naar de foto’s die mijn kapper, Nanny’s HariDo, post op Facebook en Instagram. Dit keer kwam ik uit bij rosé blond. Maar ja was dat wel mogelijk met mijn haar? Mijn haar had veel blond aan de onderkant, als ik het mij goed herinner was ik toen voor een balayage gegaan, maar het zou zo ook maar een ombre kunnen zijn geweest…

Rosé is wat ik mij in mijn hoofd haalde. Daarbij geen idee of het mogelijk was. En hoe wilde ik het nou precies? Het hele haar of plukjes hier en daar? Of wilde ik al dat blonde wat ik had rosé blond hebben? Wat wel duidelijk was is dat ik totaal nog geen idee had hoe ik het wilde hebben, het enige wat ik wist wat de kleur. En dan wist ik nog niet eens zeker of het met mijn donkere haar (met blonde onderkant) mogelijk was…

In plaats van telefonisch een afspraak te maken besloot ik om even bij mijn kapper binnen te stappen. Zo kon ik vragen naar de mogelijkheden, konden zij zien waarmee ze moesten werken en kon er makkelijker worden inschatten hoeveel tijd de klus in beslag zou nemen (indien dit natuurlijk mogelijk was). Inmiddels stond er een mapje “Ideeën voor kapper” op m’n telefoon waar allerlei toffe roze-achtige kapsels in stonden.


Om 08.30 uur liep ik op 10 oktober de salon in. Toch wel met een enig onderbuik gevoel. Inmiddels was voor mij duidelijk dat ik niet mijn hele haar roze wil de hebben, dat was misschien toch wel iets té drastisch, maar ging ik dit echt doen? Na nog een kort overleg met mijn kapper werd mijn haar goed door geborsteld waarna de ontkleuring er werd ingezet. De blonde plukken werden zorgvuldig uitgezocht en hoog ingezet met ontkleuring. Langzaam maar zeker werd mijn haar één grote folie bos. De overige blonde plukken werden ingesmeerd met een vloeibare, bijna waterige, bruine haarverf die gelijk was aan mijn eigen kleur. Ik geloof dat ik bijna een uur met de ontkleuring in m’n haar heb gezeten, misschien zelfs wel langer…

Terwijl ik met zo’n dertig folies in m’n haar zat liet de kapper mij de tube met roze verf zien die hij zou gaan gebruiken. De verf was best wel roze, ik denk dat je de kleur wel kan vergelijken met fuchsia roze. Das best heftig, niet waar? Nou dat vond ik in ieder geval wel. De kapper bood toen aan om te kijken of hij de kleur wat zachter kon krijgen. Dit werkte helaas averechts. De kleur in zijn mengschaaltje kleurde stoplicht rood. Oeps.. Dan toch maar voor fuchsia roze!

Na het uitspoelen van de ontkleuring was het tijd voor de roze verf. Het ging om kleuring uit een tube, die tot ongeveer 8 weken in je haar blijft zitten. De opgelichte plukken werden uit mijn natte donkere haarbos geplukt en één voor één ingesmeerd met de fuchsia roze verf. Nadat de roze verf lang genoeg in mijn haar had gezeten werd het er uitgespoeld en volgde een beschermend haar conditioner van Olaplex. (Zowel de ontkleuring als de bruine en roze haarverf waren ook met een formule van Olaplex gemengd om zo mijn haar tijdens de verfbehandelingen te beschermen.)

Toen ik eenmaal weer met een handdoek om mijn schouders in de kappersstoel zat bekeek ik mijn haar in de spiegel. Tussen al dat natte bruine haar zaten alle roze plukken bij elkaar geplakt. Zo ontzettend roze dat ik dacht: “O mijn hemel, wat heb ik nu gedaan…’
Het was niet echt spijt wat ik voelde, maar het was wel OVERduidelijk dat ik moest wennen aan mijn nieuwe look. Gelukkig ging dat sneller dan gedacht. Na ruim vijf uur liep ik super blij met roze lokken de salon uit. (Ja! Ik heb daar ruim 5 uur lang in de kappersstoel gezeten).

Helaas is deze rosé kleur niet permanent, wat betekent dat hij langzaam maar zeker met iedere wasbeurt wat minder zal worden. Maar gelukkig zijn daar de gekleurde haarmaskers die door mijn kapper verkocht worden. Het is een tube van het door hun veel gebruikte merk CHI. Van dit kleurenmasker hoef ik één keer in de week, maar een heel klein beetje toe te voegen aan mijn (witte) conditioner. Er moet een weegschaal bij aan te pas komen en er zit wellicht wat tijd in, maar het helpt mij wel om de rosé kleur te behouden 🙂

Voor iedereen die benieuwd is naar welke kapper ik ga.
De oplettende lezer is de naam misschien al opgevallen, de kapper waar ik mijn haar altijd laat knippen en verven heet Nanny’s HairDo (voorheen bekend als Haarmode Nanny). Deze salon zit op het Neptunusplein en is van dinsdag t/m zaterdag geopend. Nanny’s HairDo is een gezellige salon, waar ze naast haar producten ook nog hele leuke sieraden en andere accessoires verkopen. Wat ik zelf heel fijn vind aan deze salon is dat ze werken met een vast team die al jaren met elkaar werken. Daarnaast hangt er een echt ‘huiskamergevoel’.

Nanny’s HairDo online:
Website: www.NannysHairDo.nl
Instagram: Nannys_HairDo
Facebook: Nanny’s HariDo
Twitter: @HaarmodeNanny

Tot slot heb ik natuurlijk nog de foto’s van mijn verfresultaat 😉
Armand, nogmaals heel erg bedankt voor deze nieuwe look!


Goed dit was het voor. Tot de volgende keer!

Liefs,
Sabrina

Mysterieus Pakketje

~ Sabrinadiana ~ Een reactie plaatsen

Het begon allemaal afgelopen maandag, 18 September 2017.
Aan het begin van de middag ontving ik in mijn PostNL app de melding dat er een pakketje voor mij klaar stond. Het zou de volgende dag tussen 12.00 uur en 14.00 uur bezorgd worden.

Mijn eerste reactie was “Huh? Maar ik heb toch helemaal niks besteld…”
Ik controleerde mijn mail en had inderdaad geen bestellingen staan die ik nog moest ontvangen.
Had ik dan meegedaan aan wedstrijden? Nee, voor zover ik wist niet meer. Ik had nergens bericht van gekregen dat ik wat gewonnen had. Ik had aan niemand mijn adresgegevens doorgegeven. Hoe kon dit?

Uit enige verbazing plaatste ik een post op Facebook.
Waar direct aan aantal vrienden op reageerden.
“Misschien een foutje van PostNL?”
“Wellicht een verrassing”
“Kijk je uit? Er gaan de laatste tijd hele rare verhalen rond over pakjes die afgeleverd worden maar dan ineens weer opgehaald worden…”
“Is het niet toevallig een melding van een pakket die je eerder hebt ontvangen? Dat had ik een tijd terug in elk geval..”
“Misschien hebben ze je verhaal over haarproducten wel gelezen ;)”

De derde reactie was ook, voor heel even, door mijn hoofd geschoten. Maar hoe groot is de kans dat dat gebeurd? Ja… aan de andere kant, je weet maar nooit.

Ondertussen deed ik een poging om de afzender te Googlen. CPD. Ik had werkelijk geen idee wie het was, waar het voor stond. Het adres deed mijn wenkbrauwen alleen maar meer fronzen. Ik kwam namelijk uit bij het hoofdkantoor van L’oréal in Hoofddorp. Wat kon dit pakketje toch zijn? Zou het echt zo’n ‘nep’ pakket zijn?

Ik had besloten om het pakket toch aan te nemen. Klopte het niet? Dan kon ik het linea recta naar het postkantoor om de hoek brengen voor een retourtje.

Goed… Vandaag heb ik het pakketje in ontvangst genomen.
Bij openen ging ik als eerste direct opzoek naar een papier. Een factuur, een retourformulier. Ik was opzoek naar bewijs van een bevestiging dat het goed zat of wellicht hartstikke fout was. Ik kan jullie vertellen dat ik opgelucht adem haalde toen ik de toch wel zware door openmaakte. Ik citeer:

“Gefeliciteerd!
U bent de gelukkige winnaar van een Loving Blends Avacado Karité pakket!
Veel plezier ervan!
Het Garnier – Nutrisse team”

In de doos zat een zwart tasje wat met een strik was dichtgebonden. In grote letters stond er L’Oréal Paris op het tasje. In het tasje zelf zat een Avacado Olie en Karité Boter shampoo, conditioner én haarmasker van Garnier’s Loving Blends.


Wat een grap! Ik was gewoon één van de winnaars!
Het was zooo lang geleden dat ik hier aan had deelgenomen, dat ik het niet meer wist. Maar wees eerlijk, je verwacht ook niet dat je iets zult winnen. Ik niet tenminste. Meestal doe ik mee onder het mom van “Niet geschoten is altijd mis”.

Na het bestuderen van de producten schoot ik in de lach. Een tijdje terug had ik een oproep op Facebook geplaatst meet daarin de vraag of mijn vrienden een goed middel wisten tegen pluis haar (vandaar ook die ene reactie 😉 ). En wat denk je… Deze Loving Blends shampoo, conditioner en haarmasker zijn voor zeer droog of pluizig haar! Wat een toeval! Haha!

Ik wil L’oréal Paris en Garnier hartelijk bedanken voor deze verrassing! Ik ben er erg blij mee en kijk er naar uit de producten uit te proberen. (Ik voel een nieuwe post aan komen ;))

Tot de volgende keer lieve lezers!

Liefs,
Sabrina

Egyptisch Goud Randje

~ Sabrinadiana ~ Een reactie plaatsen

Bijna drie weken geleden, dinsdag 29 Augustus om precies te zijn, was het dan eindelijk zover.
Om 10.00 uur zaten we in de auto op weg naar Leiden.

Het Rijksmuseum van Oudheden.
Niet een heel groot museum, maar ook niet heel klein.
Een museum van drie verdiepingen.
Het museum met een prachtige collectie aan Egyptische artefacten.

Al jaren stond dit museum op mijn lijstje van plekken die ik graag wil bezoeken. En dat heeft niet zomaar een reden. Zoals velen van jullie misschien al weten ben ik dol op geschiedenis. Altijd al geweest. Maar ik heb echt een zwak voor het oude Egypte. De piramides, Farao’s en hiërogliefen. Ik heb er een enorme fascinatie voor. Wat zou ik graag terug in de tijd willen reizen om een kijkje te kunnen nemen in dat prachtige oude Egypte.

Ik heb mijn liefde voor het oude Egypte niet altijd gehad. Tijdens mijn jaren op de middelbare school had ik helaas alleen in mijn eerste twee jaar geschiedenis. Die lessen werden gegeven door een lerares die een passie had voor Egypte en alles wat daar bij hoorde. Bijna iedere les ging dan ook wel over Egypte.  Zelfs zo vaak dat het bij mij mijn neus uit kwam (iets wat ik me nu natuurlijk niet meer kan voorstellen). Ik kan mij nog goed herinneren dat ik ooit een keer dacht; “Weer dat stoffige Egypte…”
Of ik mijn liefde voor deze indrukwekkende geschiedenis van het leven rond de Nijl aan mijn docente van toen de danken heb, ik weet het niet… Ik ontdekte de Farao’s, piramides en de rest ergens in mijn derde of vierde schooljaar. We moesten toen een spreekbeurt houden. Met dank aan mijn moeder kwam ik op het idee om mijn spreekbeurt over Toetanchamon (de jongste Farao (tot nu toe ontdekt) ooit) te houden. Wauw wat vond ik dat geweldig! Ik had collage’s gemaakt en had een spreekbeurt van, volgens mijn klasgenoten, té veel kantjes. Maar ik kon er geen genoeg van krijgen.

Toen in 2012 de speciale tentoonstelling van Toetanchamon, die de hele wereld over reisde, zijn stop in Nederland maakte kon mijn geluk niet meer op. Dit was mijn kans om de schatten, sarcofaag en hét dodenmasker waar ik ooit over vertelde te zien. Helaas heb ik de tentoonstelling nooit bezocht…

De sarcofaag van Wahibreëmachet.
Op deze foto zie je van onder naar boven: de buitenste-, de middenste- en binnenstekist van Montoepriester Anchhor

Maar gelukkig hebben we in Leiden het Rijksmuseum van Oudheden. Het museum van Nederland met een vrij grote Egyptische collectie. En deze zomer was dan eindelijk het moment dat ik deze mooie schatten uit het verre verleden mocht aanschouwen. Het is moeilijk te geloven dat de stukken die ik in Leiden gezien heb duizenden jaren oud zijn. Hoe hebben de mensen die dingen toen ooit kunnen maken? Hoe maakten zij in vredesnaam die grote piramides?! Het materiaal waar deze van zijn gemaakt wegen zeker wel tonnen!

Dit museum had voor mij een aantal highlights:
* De tempel in de hal.
* Een stuk van een tombe met een gat in de wand, gemaakt door grafrovers.
* Dat de meeste stukken gewoon in open lucht stonden, een deel is maar afgeschermd
door glas.
* De verschillende sarcofagen, prachtig versierd met hiërogliefen in allerlei kleuren.

Het was een vrij fris bezoek. Reden hiervoor is dat het o.a. bij de Egyptische tentoonstelling continu 19 graden Celsius is. Dit geld ook voor een aantal andere ruimtes van het museum.

Het Rijksmuseum van Oudheden is zeker een aanrader! Afgezien van de prachtige zalen die gevuld zijn met Egyptische schatten, hebben ze ook een aantal andere mooie tentoonstellingen. Al steekt voor mij de Egyptische er met kop en schouders boven uit.

Tot slot heb ik nog een paar foto’s. Of nou ja… eerlijk gezegd zijn het er iets meer dan een paar…

Tot de volgende keer!

Liefs,
Sabrina

Dit nijlpaard beeldje was een gift voor vruchtbaarheid en nieuw leven naar de dood.
Papyrus met schrijfwaar. De dunne stokjes van riet werden gebruikt om mee te schrijven.
Sarcofaag van Wahibreëmachet. Hier op het borststuk is hemelgodin Noet afgebeeld.
Hartscarabee van Djehoety.
Hele grote, maar vooral hele brede oorbellen.
Achterkant van een prachtig diadeem, vermoedelijk van Farao Ante.
De buitenkist van Anchefenchonsoe.
Opmerkelijk aan deze kist is dat er gebruik is gemaakt van de kleuren: wit, blauw en groen.
Gat in een de wand van een oude tombe. Gemaakt door grafrovers.

Piet & Sint

~ Sabrinadiana ~ Een reactie plaatsen

Sinterklaas heeft ons land inmiddels al weer even verlaten, iedereen zal ondertussen druk bezig zijn met de voorbereidingen voor Kerst. Toch wil ik toch nog even terugkomen op de gezellige Sinterklaasperiode. Dit jaar is Sinterklaas voor mij voorbij gevlogen. Zo jammer, want ik vind dit altijd één van de gezelligste tijden van het jaar. Het enige wat ik zo ontzettend jammer vind aan deze periode is de commotie die Piet met zich meebrengt.

Voordat jullie denken dit is weer een bericht van een voor- of tegenstander, ik kan jullie nu al vertellen dat ik tot beiden niet behoor. Normaal hou ik me hierover stil, laat ik het aan mij voorbij gaan. Waarom? Omdat ik van mening ben dat er andere dingen in de wereld spelen die belangrijker zijn en onze aandacht meer nodig hebben. ‘Waarom kunnen we ons niet zorgen maken om de dingen die echt onze prioriteit (meer) nodig hebben? Een wereld die zo rijk is, maar zoveel armoede kent. Een wereld vol voedsel en toch zijn er mensen die hongerlijden. Oorlog, vluchtelingen, terreurdreigingen, de grote veranderingen die er staan te gebeuren in Amerika. Noem zo maar op, het zijn er veel te veel. En wij, wij maken ons druk om het uiterlijk van één van Nederlands beste kindervrienden…’

Ik piet nu al jaren, dat heb ik altijd bruin gedaan. En als ik eerlijk ben vind ik dit ook de fijnste manier om te pieten. Op deze manier ben je namelijk echt onherkenbaar. Hoe ik dat weet? Daar zullen jullie zo achterkomen. Wat ik nog wel even duidelijk wil maken is dat deze post niet verder gaat over waarom wel of geen bruine of gekleurde pieten. Daar hebben we al genoeg voor- en tegenstanders van.

Door de jaren heen heb ik veel verschillende soorten pieten neer mogen zetten. Dit kwam met name door mijn werk in een dierentuin. Zo was ik o.a.;
– Gewoon Piet
– Jellowpiet (Voostelling met de mascotte)
– Coördinatiepiet
– Sportpiet
– Muziekpiet
– Pakjespiet – Verliefd
– Pakjespiet – Ziek
– Pizzapiet

2011: Jellowpiet

2011-jellowpiet

2012: Sportpiet



2013: Muziekpiet & Gewoon Piet

 

2015: Verliefde Pakjespiet

 

2016: Pakjespiet, Zieke Pakjespiet & Gewoon Piet

Intocht:


Grote Sinterklaasfeest – Zieke Pakjespiet:

Foto van DierenPark Amersfoort

Sinterklaasfeest PV – Pakjespiet:


(Gewoon) Piet:


Pizzapiet:

Zoals jullie op de foto’s kunnen zien ben ik inderdaad ook een groene piet geweest. En voordat alle voorstanders van onze bruine Piet daar over vallen; er is een verklaring voor dat ik een groene Pakjespiet was.

Ik zal eerlijk met jullie zijn, het was even slikken toen ik hoorde dat ik met het grote Sinterklaasfeest een groene piet zou worden. Maar piet was niet zomaar groen. Pakjespiet alias Ziekepiet of Zielepiet was groen van ellende. Ze was ziek omdat ze de avond ervoor
iets verkeerds gegeten had. Een pepernoot die achteraf toch geen pepernoot bleek te zijn. Een keutel… Dokterpiet schoot te hulp, dit kon een zeer ernstige zaak zijn. Hulp van de kinderen werd ingeroepen, d.m.v. een speurtocht kon er achter worden gekomen wat voor keutel Pakjespiet op had. En aan de hand daarvan wist Dokterpiet wat zij moest doen om Pakjespiet weer beter te krijgen.

Waar ik wel benieuwd naar was waren de reacties van de mensen om mij heen. Wat zouden zij er van vinden? (Waarom maakte ik mij hier eigenlijk zo druk over, wat deed het er toe…) Iedereen reageerde positief, gelukkig. Al moest ik mijn oma toch wel een paar keer uitleggen waarom piet nou precies groen was.

Op de dag zelf vond ik het vooral heel spannend. Hoe zouden de kinderen reageren? Zou ik vreemde reacties van ouders krijgen? Wat zouden mijn collega pieten van deze zieke piet vinden? Ik kan jullie vertellen dat dit allemaal ontzettend mee is gevallen. Doordat ik er de hele dag ziek bij liep was het voor de bezoekers van het park ook direct duidelijk waarom ik groen was. De kinderen maakte de kleur niet veel uit, ze maakte zich vooral zorgen of Pakjespiet wel weer beter zou worden. Een enkeling keek mij vreemd aan, maar nadat Dokterpiet de kinderen vertelde dat ik heel ziek was, was het voor de kids ook prima.

Als de reacties leuk waren en alles goed is gegaan, waarom dan toch dit bericht? Een aantal dagen na het grote feest is er door de dierentuin o.a. een foto van Ziekepiet op Facebook gezet. De reacties op deze foto zijn totaal het tegenovergestelde dan de reacties die we op de dag zelf kregen. Ergens doen deze reacties van de voorstanders wat met mij. Nee, ze maken mij niet boos. Ze maken mij juist verdrietig. Mensen die totaal niet weten wat er gebeurd is hebben hun oordeel klaar liggen en willen het maar al te graag met de rest van ons delen. Nou had ik er voor kunnen kiezen om deze comments hier met jullie te delen, maar dat doe ik niet. Die aandacht verdienen ze niet. Gelukkig waren er ook mensen die het voor het dierenpark en de groene piet opnamen. Moeder die bij het feest waren en even duidelijk maakte wat er met Piet aan de hand was. En dat raakt mij dan ook wel weer.

Wat wel door mijn hoofd speelt is; wat zouden de reacties op zieke Pakjespiet zijn geweest als deze hele pietendiscussie er niet was geweest? Wat als we het verhaal van Pakjespiet 6 of 7 jaar eerder hadden gedaan? Zou men er dan niet over gevallen zijn dat er een groene piet tussen alle donkere pieten liep? Een piet die zo groen was van ziek zijn.

Maar zoals jullie kunnen zien ben ik ook een bruine piet geweest. Naast het pieten op mijn werk, piet ik ook met een (kleine) groep vrijwilligers. Dit was dit jaar op de Leusderweg. Ik kon eindelijk mijn eigen pak weer aan. Maar hoe vertelde ik deze groep die al JAREN pieten dat ik een groene piet was geweest. Het is natuurlijk complete onzin, maar toch voelde het ergens als verraad naar hun. Ik durfde het ze amper te vertellen. Ik had zelfs bewust geen foto’s van mij als groene piet op Facebook of Instagram gezet. Niet iedereen reageerde even positief, maar dat is niet erg. Ik had het in ieder geval verteld en het voelde niet meer als een ongewenst geheim.

Om nu een afronding van deze post te maken vind ik lastig… Ik bevind mij niet meer echt in Sinterklaassfeer. Om iedereen nu nog een fijne Sinterklaas te wensen komt een beetje als mosterd na de maaltijd. Ik weet niet hoe het met jullie zit, maar hier klinken inmiddels kerstliedjes op de achtergrond. Dus ja… Daarnaast wil ik dit bericht ook niet eindigen over of met de pietendiscussie.  Ik denk dat ik dit bericht maar ga eindigen met:
Ik hoop dat jullie allemaal een fijne Sinterklaas hebben gehad. Nu met Kerst voor de deur wens ik alle Kerstengeltjes heel veel succes met alle voorbereidingen 😉 

Tot de volgende post!

Liefs,
Sabrina

Teken van leven

~ Sabrinadiana ~ Een reactie plaatsen

Hallo allemaal,

De afgelopen weken is het hier behoorlijk stil geweest. Té stil. De oorzaak hiervan was een flinke hersenschudding, die ik  ongeveer een maand geleden kreeg na een ongelukje. Een heel stom ongelukje. Speciaal voor mijn blog heb ik van deze periode een klein dagboek bijgehouden. Hierin beschreef ik in het kort hoe mijn dagen waren. Op deze manier was ik tijdens het ziek zijn toch een beetje bezig met schrijven. Ondanks dat mijn hoofd er helemaal niet naar stond. Sterker nog ik kreeg er alleen maar meer hoofdpijn van.

Na lang twijfelen heb ik besloten om alleen de gebeurtenis zelf in een kort fragment te beschrijven. De rest was niet interessant genoeg om te delen. Wat ik jullie wel kan vertellen is dat ik twee weken lang niet tegen fel licht en geluid kon, maar nu gaat alles weer.

Maar goed, vanaf nu ben ik weer terug 🙂
En ik heb enorm veel zin om weer lekker te gaan bloggen!

Liefs,
Sabrina

Zaterdag 29-10-2016,

Het begon als een gewone dag. Ik zou mijn huis(je) gaan opruimen, de stad in gaan op truienjacht en aan het eind van de middag zou ik bij mijn vader gaan eten. Maar niets ging die dag zoals gepland. Het noodlood sloeg toe toen ik wat spullen naar zolder wilde brengen. Het ging allemaal zo snel. Ik opende het luik naar de zolder toen ineens, uit het niets, de vlizotrap naar beneden kletterde. Bovenop mijn hoofd. Het was een harde klap, een hele harde klap. Tranen stonden in mijn ogen. Paniek sloeg direct toe. Een harde klap op het hoofd dat kan niet goed zijn. Gevaarlijk zelfs. Wat moest ik doen? Ik besloot om op de bank te gaan zitten, een aantal keren diep adem te halen. Ik moest kalm worden. Ondertussen voelde ik met mijn vingers tussen mijn haren op de zere plek en kon gelukkig de conclusie trekken dat ik niet bloedde. Dat was al een flinke opluchting. De pijn nam echter niet af, maar werd gelukkig ook niet erger. Ik probeerde met trillende handen mijn moeder te bellen, maar zij was in gesprek. Ik probeerde het nog een keer en nog een keer, maar kreeg haar niet te pakken. Toen schoot er door mijn hoofd dat ik de plek het beste kon koelen, dus verplaatste ik mij voorzichtig naar de koelkast. In mijn kleine vriezer lag niet zo veel. IJs, brood, loempia’s en een pak bevroren mangostukjes. Dat laatste werd mijn pijnverzachter. Ik haalde het zakje uit de doos, wikkelde er een dun sjaaltje om en hield het tegen mijn hoofd. Toen ik weer op de bank zat probeerde ik nogmaals mijn moeder te bellen, nog steeds in gesprek. Daarom besloot ik mijn tante te bellen, wellicht hoefde zij wel niet te werken. Gelukkig nam zij direct op. Heel vrolijk. Toen ze mij hoorde huilen, sloeg haar stem om. Ik vertelde haar wat er gebeurd was, dat ik niet wist wat ik moest doen. Het leek mij niet erg genoeg om 112 te bellen, maar wat moest ik wel? Mijn tante zei dat ze er meteen aan zou komen en contact op zou nemen met mijn moeder. Nog geen vijf minuten na dat gesprek ging mijn telefoon. Mijn moeder. Ze wist nog van niks.

In de tijd dat mijn moeder en tante onderweg waren zat ik met een zak bevroren mangostukjes tegen mijn hoofd. Ik probeerde rustig adem te halen, kalm te worden. Ik herhaalde mijn naam, adres, telefoonnummer, het telefoonnummer van mijn moeder. Ook controleerde ik met mijn pink beide oren op bloed, dat er gelukkig niet zat.

Mijn telefoon ging, een onbekend nummer. Ik liet hem overgaan, had geen zin in een praatje van een telecom verkoper. Kort daarna ging mijn telefoon weer, wederom onbekend. Nadat de persoon had opgehangen bedacht ik mij ineens dat mijn moeder misschien wel iemand had kunnen bellen en dat zij mij nu wilde spreken. Het voicemailbericht wat niet veel later binnenkwam bevestigde dat. Het was de huisartsenpost, zij zouden mijn moeder terugbellen. Ik denk dat nog geen minuut later mijn moeder aan de deur stond, telefoon aan haar oor.
“Ze staat hier” zei ze opgelucht.
Ik kreeg de telefoon en moest vertellen wat er gebeurd was. Daarna volgde een lijst aan vragen.
Was ik buitenbewustzijn geweest? Nee.
Kon ik mij herinneren wat er gebeurd was? Ja.
Had ik pijn? Ja, heel veel.
Was er bloed? Nee.
Voelde ik mij duizelig? Ja.
Was ik misselijk? Ja.
Had ik overgegeven? Nee.
Daarna moest mijn moeder mijn oren controleren op bloed. Gelukkig trok zij de dezelfde conclusie als dat ik al eerder deed. Daarna kon ik de telefoon weer terug geven aan mijn moeder, zodat er een afspraak met een arts gemaakt kon worden. Een uur later kon ik terecht.

Adrenaline gierde werkelijk door mijn lijf. Ik was fit, had wat hoofdpijn, maar had praatjes voor tien. In de wachtkamer bij de huisartsenpost in het ziekenhuis was het niet veel anders. Maar hoe langer we daar zaten hoe scherper het geluid werd. Hoe zwaarder mijn ogen werden. Toen ik dan eindelijk aan de beurt was werd ik door een huisarts onderzocht. Of nou ja, eerst vragen daarna testjes. Zo werden mijn oren gecontroleerd op bloed, werden mijn reflexen gecontroleerd (armen, knieën en voetzolen), moesten mijn ogen een lampje volgen, werd er gedrukt op mijn hoofd, schouder, nek- en rugwervels en moest ik daarna nog wat testjes staand doen (met mijn ogen dicht mijn neus aanraken, voet voor voet over een ‘lijn’ lopen, op één been staan en dan hurken). De conclusie die de arts trok was dat er geen ernstig letsel was. Ik had een hersenschudding. Een flinke. Er waren alleen wel nog een paar kleine dingetjes. Omdat ik (nog) niet had overgegeven moesten we direct contact opnemen met de huisartsenpost als dit nog wel zou gebeuren. Als ik bij thuiskomst direct zou gaan slapen moest ik om het uur gewekt worden. In de avond/nacht moest dit om de twee uur gebeuren.

Die nacht werd er weinig geslapen. Ik was bang om in slaap te vallen, bang dat ik niet wakker zou worden. Uiteindelijk was ik zo moe, dat ik toch in slaap viel. Toch was ik vaak al voor de wekker wakker. Op de vragen die mijn moeder me stelde wist ik gelukkig de juiste antwoord te geven.

Boekenkast

~ Sabrinadiana ~ Een reactie plaatsen

Als boekenwurm ben ik trotse eigenaar van veeel boeken.
De laatste tijd zijn hier aardig wat boeken bijgekomen, die helaas niet meer in mijn boekenkasten pas. Ja kasten, ik heb namelijk twee boekenkasten. Een vrij grote kast, tenminste in vergelijking met mijn kleine (wereldberoemde) Billy boekenkast.

Mijn twee vrienden zitten vol, tijd om ruimte te maken. Met veel moeite en pijn in mijn hart heb ik de afgelopen week een selectie gemaakt van boeken die ik weg wil doen. Oké misschien overdrijf ik het een tikkeltje, maar het was wel echt heel moeilijk! Titels die mij toen de tijd zó aanspraken, maar nu vergeten op een plank in de kast staan. Uitgelezen boeken die het verdienen om nog eens gelezen te worden. Boeken…

Dus stond ik voor mijn kasten. Hand onder mijn kin, mijn hoofd een tikkeltje scheef.
Welk boek? Waar ben ik op uitgekeken? Wie verdient meer lezers? Wie zette ik op de plank maar pakte ik daarna nooit meer? Wie… Welk boek? Welke boeken?

Uiteindelijk maakte ik een kleine selectie van zo’n 25 boeken. 21 leesboeken, 4 kookboeken. Uiteraad ga ik opzoek naar nieuwe eigenaars voor deze boeken. En mocht ik niemand kunnen vinden, wellicht dat ik ze dan naar een tweedehands boekwinkel of kringloopwinkel kan brengen.

Titels die mijn kast gaan verlaten:
The Paradise Guest House – Ellen Sussman
How to be Single – Liz Tuccillo (Ja, van de gelijknamige film 😉 )
Am I Normal Yet? – Holly Bourne
Lola and the Boy Next Door – Stephanie Perkins
Fangirl – Rainbow Rowell
Eleanor & Park – Rainbow Rowell
Me Before You – Jojo Moyes
I Was Here – Gayle Forman
When We Collided – Emery Lord
Think Twice – Sarah Mlynowski
Kite Spirit – Sita Brahachari
Lying Out Loud (LOL) – Kody Keplinger
You Drive Me Crazy – Carole Matthews
10 Reasons NOT to fall in Love – Linda Green
Lobsters – Tom Ellen & Lucy Ivison
Beautiful Creatures (deel 1) – Kami Garcia & Margaret Stohl
Beautiful Darkness (deel 2) – Kami Garcia & Margaret Stohl
Beautiful Chaos (deel 3) – Kami Garcia & Margaret Stohl
Beautiful Redemption (deel 4, laatste deel) – Kami Garcia & Margaret Stohl
Dangerous Creatures (deel 1) – Kami Garcia & Margaret Stohl

Is je inmiddels al wat opgevallen aan de titels?
Het zijn allemaal Engelse boeken. Die lees ik namelijk het liefst, al beginnen de Nederlandse vertalingen nu langzaam maar zeker ook wel aantrekkelijk te worden. Geen idee hoe dat komt, want mijn voorkeur ligt eigenlijk al jaren bij het Engelse boek. Hoe dat komt? Ik kan het niet echt uitleggen, het is een gevoel dat ik er bij heb. Alles lijkt in het Engels magischer. Zinnen en woorden klinken mooier. De Nederlandse boeken vond ik altijd maar plat.

Maar ik denk dat ik voor nu mijn ‘adoptie’ ga starten via Facebook, wellicht zijn er wel vrienden die ik met een boek blij kan maken. Mocht ik daar geen nieuwe eigennaren kunnen vinden, wellicht dat ik dan wat via mijn blog zou kunnen doen…

Liefs,
Sabrina

P.S.
Ik zal jullie de kookboeken besparen 😉

Sweet Sisters

~ Sabrinadiana ~ Een reactie plaatsen

Laatst toch zo’n leuk winkeltje in het centrum van Amersfoort ontdekt!
Normaal gesproken loop ik er altijd langs, soms wel meerdere keren op een dag. Nog nooit was ik er naar binnen gelopen, tot vandaag… Sweet Sister in de Krommestraat. Ze zitten er al bijna vier jaar, vertelde de verkoopmedewerkster mij.

Wat mij bij deze winkel bracht? De jacht naar smeltchocolade voor chocolademelk. Wat ik vond; chocolate heaven!!!

Ik zal wel eerlijk zijn, toen de winkel vandaag voor het eerst in liep wist ik niet zo goed waar ik moest kijken. Ze hebben gewoon zoveel! Zo veel verschillende smaken, zoveel verschillende merken. Een keuze maken was bijna onmogelijk. Daarnaast hebben ze verschillende merken thee (waaronder Mr. Jones! 😍), koffie en in de zomer schijnen ze zelfs ambachtelijk Amersfoorts ijs te verkopen! Genoeg om uit te proberen dus 😉

Ben je opzoek naar een origineel chocolaatje? Dan is dit zeker de winkel waar je moet zijn! Wat de prijzen betreft, ze hebben verschillende prijscategorieën. Dus er is voor ieder wel wat wils.

Ik verliet de Sweet Sisters met 3 verschillende soorten (wit, melk en puur) smeltchocolade om warme chocolademelk mee te maken, marshmallows omringd met een laagje chocolade én met twee pakken Mr. Jones Stunning Sofia (jasmijn thee) en  Mr. Jones Nice Nancy (citroen thee).

Ik kom hier zeker terug 🙂

Heb jij Sweet Sisters wel eens een bezoekje gebracht? Zo ja; wat kan je mij aanraden, want ze hebben genoeg om uit te proberen 😉

Liefs,
Sabrina

Sweet Sisters.jpg

Afwezig

~ Sabrinadiana ~ Een reactie plaatsen

Hallo allemaal, daar ben ik weer.
Het is hier even stil geweest. Twee maanden en 2 dagen om precies te zijn. Maar ik ben nu weer terug van weggeweest!

Waarom het hier zo stil was?
Precies een maand geleden vertrok mijn vliegtuig naar Italië, waar ik twee weken heb mogen genieten van het land, de mensen, het eten (metname het eten!) en mijn familie. Internet en WiFi was daar erg beperkt. Ik had een zonnige update vanuit het zuiden wel zien zitten, maar de WiFi verbinding dacht daar helaas anders over. Inmiddels bevind ik mij precies twee weken en drie dagen weer op Nederlandse bodem.

De periode voor mijn vakantie was best heftig. Naast dat gedoe met mijn ogen was ik ook erg moe, soms tot duizelingen aan toe. Diepte punt was toch wel dat ik soms gewoon niet meer op mijn benen kon staan en meerdere malen per dag het gevoel had dat ik weg kon zakken. Het vreemde was dat ik er thuis niet zoveel last van had, de klachten leken zich vooral voor te doen bij inspanning (bijv. op het werk). Toen ik besloot dat het hoog nodig tijd was om de huisarts een bezoek te brengen, bleek deze met vakantie te zijn. Zul je altijd zien… Dan maar naar de waarnemend arts, want dit had lang genoeg geduurd. Ik belde op maandagochtend de waarnemende huisartsenpraktijk en wilde in eerste instantie een afspraak maken voor de woensdag. Maar na het horen van mijn klachten moest ik van de assistent zo snel mogelijk komen en kon al met een halfuur terecht. Toch wel gek zo’n andere huisarts, iemand die je nog nooit eerder gezien hebt. Maar aan de andere kant; wellicht ook iemand met een frisse blik. Ik hoefde niet lang in de wachtkamer te wachten. Na het opsommen van mijn klachten en het vermoeden van bloedarmoede, werd mijn bloeddruk opgemeten. Die was te hoog (op zich niks vreemds, die heb ik wel eens eerder gehad. Iets met een operatie ofzo…). De waarnemend arts wilde bloed laten prikken. Mijn bloed zou dan onderzocht worden op te korten. Daarnaast konden mijn klachten ook duiden op iets anders. Namelijk een longembolie. Toen ik dit hoorde kreeg ik het toch wel extra benauwd… De arts wilde mij hier voor de zekerheid op laten testen. Ik hoef jullie vast niet te vertellen dat ik vrij angstig op mijn fiets naar het ziekenhuis zat.

Held als ik ben met naalden, zat ik natuurlijk lekker ontspannen in de prikstoel. Not… Terwijl ik de andere kant op keek werden de buisjes bloed afgetapt. Ik zou diezelfde middag nog door de huisarts gebeld worden met de uitslag van het longembolie onderzoek. Wat ik na het bloedprikken deed? Ik ging naar werk. Nog geen twee uur later ging de telefoon en was er een enorme opluchting. Geen longembolie. Wat het dan wel was? Daar zouden de uitslagen de volgende dag van klaar liggen. Ik moest dan zelf naar de praktijk bellen.

De volgende dag belde ik zoals afgesproken de praktijk.
“U wordt tussen 13.30 en 15.00 uur door de dokter teruggebeld” had de assistente gezegd.
Hoezo? Dacht ik. Bij mijn eigen huisarts kreeg ik die uitslagen van bloedonderzoeken altijd via de assistent. Zou er dan toch iets verkeerds gevonden zijn?
Om drie uur had ik nog steeds geen belletje gehad. Reden voor onrust, waren zij mij vergeten? Na drieën belde ik de praktijk. Het was er erg druk, ik zou vandaag nog gebeld worden, maar dan later. Nog geen halfuur later ging de telefoon. Daar was de uitslag.
Ik bleek last te hebben van een flinke bloedarmoede. IJzer te kort. Een veel te lage waarde aan vitamine B12 én een tekort aan foliumzuur.  Voor het ijzer tekort kreeg ik een recept die ik de volgende dag kon ophalen bij de apotheek. Voor de B12 en foliumzuur moest ik extra voedingssupplementen slikken, die ik gewoon bij de drogist kon halen. Na ong. 6 weken moest ik dan mijn bloed weer laten testen.

September de 13e mocht ik weer bloed prikken. Ze hebben toen gekeken naar de waardes van ijzer, foliumzuur, vitamine B12 en vitamine D. Afgelopen woensdag heb ik daar de uitslag van gekregen. Alles was goed. IJzer zelfs iets aan de hoge kant.

En ik merk het ook. Ik voel me stukken beter dan 6 weken geleden. Ik heb veel meer energie, heb meer kracht, voel me ontspannen en ben helemaal niet meer moe. Daarnaast merk ik het ook aan andere dingen. Zo had ik bijvoorbeeld helemaal geen inspiratie meer om te schrijven. Alles wat uit mijn vingers kwam was vlak. Maar ook dat is over. In mijn hoofd borrelen allemaal dingen die ik op papier wil gaan zetten. Grote kans dat er ook nog dingen tussen zitten die ik graag met jullie deel 😉

Kortom: Ik ben terug van weggeweest 🙂

Liefs,
Sabrina

P.s.
Dus binnenkort ook een nieuw deel van  “Zien” 😉